Zondag 18 augustus, van Beijing naar Zwolle

Het is zover, vandaag gaan we naar huis. Een beetje weemoedig, straks weer het dagelijkse ritme in. Aan de andere kant is het ook mooi geweest. We hebben zo veel gezien, er moet nog zo veel verwerkt, de beelden van Delhi en Nepal zijn inmiddels behoorlijk naar de achtergrond geschoven. We zijn er van overtuigd dat die, eenmaal thuis, nog de nodige emoties zullen oproepen. 

Alles in onze tassen is vies, de hoge luchtvochtigheid zorgt er voor dat alles ook wat klam voelt en waarschijnlijk stinkt het behoorlijk naar Azië. Wij stinken misschien ook wel, we ruiken het zelf niet meer en de kleren die we aan hebben zijn ook niet echt schoon. Merken we wel als we straks in de trein naar Zwolle een coupé voor ons alleen hebben .....

Half zeven ontbijt, snel nog wat tekst en foto's op Internet zetten. Ik wil het reisverslag graag afronden voor ik thuis ben, dan kan ik gelijk aan de slag met het maken van een boek en hoef ik niet meer na te denken over wat we gedaan hebben. Bagage halen, uitchecken en de bus in. Ik krijg een telefoon in mijn handen gedrukt van de buschauffeur, het is de Chinese reisleidster. Het blijkt dat er op een aantal kamers nog spullen staan. Dat klopt die willen de mensen niet mee naar huis nemen, mogen weggegooid worden. Daar begrijpen ze in het hotel niets van, Hans krijgt 2 tasjes met de betreffende spullen in zijn handen gedrukt. 

Half acht rijden we weg, op naar het vliegveld, in afwachting van de laatste Chinese capriolen. En die komen er blijkt. Nadat we een half uur op medereizigers hebben staan wachten die hun laatste yuans hier wilden wisselen, mogen we aansluiten in een meterslange rij om in te checken. Het tempo ligt zo laag (2 balies open) dat we vrezen dat we niet op tijd door alle controles komen. Dat hebben ze gelukkig zelf ook door en er worden balies bij geopend. Eenmaal hierdoor heen moeten we als groep China uit, door naar het loket 'groepsvisa'. Natuurlijk eerst weer een uitreisformuliertje invullen en dan hopen dat er iemand komt want de loketten zijn hier onbemand. Als er ook 2 Chinese groepen aankomen komt er beweging. Het gaat redelijk soepel, we mogen erdoor. Maar we zijn er nog niet! Eerst een uitgebreide check van handbagage en onszelf. Armen en benen wijd, (bijna) overal voelen (ze kijken zelfs even tussen de broekriem van de mannen) en dan zijn we erdoor. We hebben nog een krap half uur om koffie te drinken en onze laatste yuans op te maken. Het laatste is geen probleem, in de souvenirwinkel vinden we nog wat leuke hebbedingetjes maar daarmee is er bijna geen tijd en geen geld meer voor koffie. Gelukkig hoorde ik Christine zeggen dat ze naar de Starbucks ging. Ja, bingo, ze is bijna aan de beurt en heeft nog net genoeg yuans over voor mijn cappuccino. Die moeten we wel in 5 minuten naar binnen werken want het is instaptijd!

Deze keer zit de groep behoorlijk bij elkaar, wij hebben zelfs een raamplaats en zitten gelukkig niet meer in het midden. Ed zit wel ingeklemd tussen mij (ik heb de raamplaats ingepikt) en een Australiër (denken we). Met ruim 3 kwartier vertraging gaan we de lucht in. Die halen we tijdens de vlucht in, nauwelijks turbulentie, weinig bewolking dus zo af en toe mooie plaatjes van onze aardbol. 

Om 15.15 Nederlandse tijd landen we, alles loopt soepel, de trein komt aan als we het perron opstappen. Dat betekent dat we 17.15 uur in Zwolle zijn en nog voor 18.00 uur thuis als het meezit. Dan kan ik in ieder geval de twee jongsten stevig vastpakken. 

Hier stopt ons reisverhaal, van Delhi naar Beijing, een reis vol verwondering.