Zondag 16 oktober 2016, Manuel Antonio – San Jose

Het is weer zover, vertrekdag. Vandaag reizen we terug naar San Jose, de tussenstop voorafgaand aan onze laatste dagen op Tortuguero. Dus inpakken! We starten vroeg vandaag. Het is niet alleen zondag maar ook een nationale feestdag. Om te voorkomen dat we in gigantische rijen terecht komen vertrekken we om 7.45 uur. En dat betekent dat we om 6.30 uur moeten ontbijten. Dat gaat niet zo vlug hier. De bestelling opnemen gaat nog net, maar het uit de keuken krijgen en uitserveren op de goede volgorde bij de juiste persoon blijkt moeilijk en tijdrovend. Al met al lukt het toch om op tijd te vertrekken.

Bij het park aangekomen blijkt er al enige drukte. We worden in 2 groepen verdeeld met elk een gids met een kijker op statief. Bij de ingang worden eerst onze tassen gecontroleerd op niet verpakt eten en waarschijnlijk ook op alcohol. Dat laatste is hier strikt verboden net als roken. Alles ok, we kunnen naar binnen. Het is gelijk raak. De kijker wordt neergezet onder een bananenblad. En daar zien we haarscherp een vleermuis hangen. Met een telefoon of compact camera kun je van het kijkerbeeld perfecte foto’s maken. En zo gaat iedereen met mooie foto’s naar huis! We lopen langzaam door het park richting het strand. De gidsen tippen elkaar waar dieren te vinden zijn. En zo zien we allerlei insecten, krabben, leguanen, luiaards, kapucijn- en brulapen, een wasbeer, neusbeer, goudhaas, toekan en niet te vergeten allerlei soorten planten. Zonder gids hadden we dit echt niet gezien.

Het wordt steeds drukker in het park, Costa Ricaanse families met tassen en koelboxen halen ons in. Zij komen niet voor het woud maar voor het strand dat onderdeel is van het park. Zij betalen 1.000 CRC om daar te komen (ongeveer € 2,-) in plaats van de toeristen entree van 16 USD. Richting het strand zijn er toiletten en douches waar je je kunt afspoelen, aan het strand picknicktafels en parkwachters. Die zijn er om te voorkomen dat mensen de dieren voeren. Dat dit niet altijd lukt is duidelijk, het stikt hier van de kapucijnapen. Die zijn duidelijk op zoek naar niet afgesloten tassen en etensresten. Hetzelfde geldt voor een wasbeer. Die is zelfs zo brutaal dat hij de tassen van de strandgangers zelf wel even wil open maken. Met wat kabaal wordt het beest, dat gemeen kan bijten, weggejaagd.

Het strand is hier zoals we al hadden gehoord echt heel mooi. Licht zand, palmbomen, geen afval en schitterend uitzicht op de zee. Helaas is er geen tijd gepland om ervan te genieten. Achteraf gezien hadden we de mangrovetocht van gistermiddag beter kunnen skippen en zelf naar het strand kunnen gaan. Maar dat is achteraf gepraat. We nemen afscheid van de gids en lopen zelf terug naar de bus. De stroom Costa Ricanen is duidelijk toegenomen. Het is goed dat Alwin ons zo vroeg uit bed heeft laten komen. Ook op de terugweg zien we nog van alles, we komen daardoor wat later bij de uitgang dan gepland. En daar zien we pas goed hoe druk het nu is. Konden wij gelijk naar binnen, nu staat er een behoorlijke wachtrij en duurt het mede door de tassencontrole wel even voor je binnen bent.

Terug naar de bus kan ik de verleiding van een omslagdoek met een afbeelding van de groene, kleine, zo bekende kikker bij een kraampje niet weerstaan. Voor 6.000 CRC is die van mij! Deze is echt veel mooier en leuker dan de saaie zwarte omslagdoek die ik in de supermarkt heb gekocht. Of ik hem nog ga gebruiken is zeer de vraag. Isla Tortuga staat bekend om de grote hoeveelheid regen…..

In de bus, het is nog een flink eind naar San Jose. Onderweg 2 stops: een krokodillenstop en een lunchstop waar we souvenirs kunnen kopen. De krokodillenstop dient zich eerst aan. Vlak voor een brug over de Rio Pirris worden we uitgeladen. We lopen zelf de brug over en zien langs en op de oever van de rivier meer dan 20 krokodillen. Voorheen was dit een voederplek. Dat is sinds een aantal jaren verboden. De krokodillen zijn het echter nog niet vergeten. Ik kan me ook zo maar voorstellen dat mensen zo af en toe toch wat over de rand van de brug gooien, alleen al om te zien wat er dan gebeurt. De vrachtwagens en ander verkeer rijden met een behoorlijke snelheid langs. Strak langs de rand van de brug lopen we naar de overkant van de rivier. Daar wacht de bus ons weer op.

Door naar de koffie en lunchstop. We hebben echt geen zin in een buffet en besluiten koffie met wat lekkers te nemen. Het wordt een hele goede frappuccino (met een flinke dot slagroom) voor mij en een zwarte koffie voor Ed samen met wat zoetigheid waar je tanden bijna van uit je mond vallen. Een soort van suiker en kokos gemaakte borstplaat, zoeter kan volgens mij niet. Dan de souvenirwinkel in. Het voelt voor mij niet goed om hier de inkopen te doen. Waarom niet gewoon bij de lokale winkeltjes? Dat soort dingen zien we op deze reis echt heel weinig. Dat komt vooral door het programma waarin weinig ruimte is voor kleinschaligheid. De volgende keer (als die er komt) toch weer Djoser denk ik. Daar is die ruimte er wel of wordt die gecreëerd. Uiteindelijk kopen we zoals altijd op onze reizen toch een t-shirt (met luiaard) en een petje (met kikker) voor Ed en een sleutelhanger (houten kolibri) voor mij. Het risico dat we later niet meer in de gelegenheid zijn willen we niet lopen.

Inmiddels is het weer gaan regenen. Het laatste stuk naar San Jose plenst het. Wij zitten lekker droog in de bus. Als het enigszins kan gaan we vanavond met zijn tweeën uit eten. Via Tripadvisor zoeken we straks iets in de buurt van het hotel. Eenmaal aangekomen in het hotel blijkt er een heel goed restaurant pal aan de overkant te zitten. Nadat we onze spullen herpakt hebben (er mag alleen handbagage mee) reserveren we voor 18.30 uur een plek in het restaurant. Echt zin in. Eerst nog even de supermarkt zoeken, de komende dagen is er op Isla Tortuga niet echt wat te koop volgens Alwin. Dan opfrissen in het hotel en naar de overkant, restaurant La Esquina de Buenos Aires. Volgens Tripadvisor behoort dit restaurant tot de top 10 van San Jose.

We krijgen een tafeltje aan het raam. Het restaurant is goed bezet met voornamelijk Costa Ricanen. Het is niet goedkoop maar naar Nederlandse begrippen zeker niet duur. Het is ook heerlijk om even met zijn tweeën te zijn en te genieten van echt goed eten en een glas heerlijke Argentijnse rode wijn. Na het gebruikelijke stokbrood (krokant korstje!) met boter volgen knoflookmosselen voor Ed en kalfsvlees met tonijnsaus voor mij. Een biefstuk met gratin dauphinois (voor Ed) en zalm met spinazie, kerstomaatjes en in schil gekookte krieltjes (voor mij). Natuurlijk is het eigenlijk genoeg maar vanavond gaan we ‘all the way’. Dus nog een toetje. Huisgemaakt ijs met een caramelachtige romige smaak (voor mij) en vanille-ijs met whisky en walnoten (voor Ed). Tot slot nog een heerlijke cappuccino (voor mij) en een zwarte koffie (voor Ed) vergezeld van een glaasje Costa Ricaanse koffielikeur. Die delen we, dat is ook echt genoeg. Met een te bolle buik steken we de straat over. Gelukkig hoeven we niet verder te lopen en hebben we de bagage al herpakt. Ik rol om 22.00 uur het bed in, niet eerder zo vroeg deze vakantie. Het duurt niet lang of ik val in slaap in het prima bed. Morgen vroeg op….