ZATERDAG 27 JANUARI 2018, USHUAIA

Heerlijk geslapen in een ruim en goed bed. Alleen in de vroege ochtenduren even wakker geschrokken door een paar knallen. Uit het daarop volgende stevige geronk leidde ik af dat het een auto met een kapotte uitlaat was, pfff nog even lekker doorslapen.

Om 7.30 uur moeten we er toch echt uit, vandaag bezoeken we het Nationale Park Tierre del Fuego (vuureiland). Het eiland is ontdekt door het vuur van de oorspronkelijke indianen, vandaar de naam.

Douchen, snel ontbijten en om 8.30 uur de bus in. Een half uur later rijden we het park al in. Net als in Noord-Amerika heeft elk nationaal park hier een folder met een kaartje en de meest basale informatie. Die folder krijg je bij je entreekaartje, echt super handig. Inmiddels hebben we al een aardige verzameling opgebouwd.

Dit park is weer heel anders dan wat we tot op heden hebben gezien. De invloed van de zee, de wind vanuit het zuiden (Antarctica) en het westen (over de Andes) is duidelijk te zien. Het is hier veel vochtiger, dat zien we terug in het groen. Er zijn veel bomen, mossen, varens, paddenstoelen en allerlei al dan niet bloeiende planten. De invloed van de zee (eb en vloed, brak water) is goed te zien, veel water, veenvorming en er zijn meer (water)vogels. Nog sterker dan in de andere parken kan het weer hier elk uur diverse keren omslaan. Je ziet het ook aan de lucht. Op één plek zie je zon en blauwe lucht, witte wolken, regen en meer en minder beweging van de wolken. Het is dus continu laagjes uit en aan om je aan te passen aan de temperatuur, de wind en de luchtvochtigheid. Vandaag is het een mooie dag met zon en nauwelijks regen. Dat is bijzonder, de regenkleding kan dus gelukkig uitblijven. Maar tussen zon en wind en schaduw zit denk ik al gauw 10° Celsius verschil.

Onze gids legt uit waar de grens met Chili ligt. Deze loopt voor een deel door het Beagle kanaal maar deels ook als een rechte lijn door het landschap. De Argentijnen waren bang dat dit geïsoleerde stukje Argentinië door Chili zou worden opgeëist en hebben daarom op allerlei manieren gezorgd voor Argentijnse bewoners. Eerst in de vorm van een gevangenis en later (nu nog steeds) door flink te bouwen en aantrekkelijke voorwaarden om je hier te vestigen. Het doet ons denken aan Tibet met de invasie van Chinezen als gevolg van het door China gevoerde vestigingsbeleid….

De indianen zijn al lang verdwenen, er schijnt nog 1 vrouw van 93 jaar in leven te zijn. De meesten zijn nog voor 1920 gestorven door ziektes en deels uitgemoord. Ook de cultuur is grotendeels verdwenen. Het is onvoorstelbaar dat deze mensen hier naakt in dit ruige gebied leefden. Ze smeerden zich in met vet van zeeleeuwen om warm te blijven. Dat werkte beter dan de kleding van de eerste kolonisten die vanwege de vele regen continu in natte kleding liepen.

Terug naar het park. De natuur is echt heel mooi, de wandeling gaat ons dan ook veel te snel. We krijgen nauwelijks tijd om dit sprookjesachtige landschap in ons op te nemen. De gids stopt ons vol met informatie, daar heb ik snel genoeg van. Ik blijf gewoon op een afstandje, dan kan ik de vogels beter horen en meer in me opnemen. Alle weetjes houd ik maar even voor gezien.

Tussen de bomen, over het mos, langs het water, mooie doorkijkjes, diverse vogels, gewoon genieten. Drie wandelingen van telkens een krap half uur in een steeds wat andere omgeving met andere vergezichten. En dan zit het er helaas weer op.

Tegen 14.00 uur zijn we terug, tijd om te lunchen. Om 16.30 uur moeten we terug zijn want Ed heeft een afspraak bij de tandarts. Dat is wel een nieuwe uitdaging. Punt is dat op Schiphol, vlak voor ons vertrek naar Buenos Aires bij het eten van een stuk pizza een vulling van zijn voortand is losgegaan. Een klein drama dat we tot op heden hebben opgelost met secondelijm….. Tot drie keer toe heb ik de vulling voorzichtig vastgeplakt. De eerste keer doodsbenauwd dat ik zijn lippen aan zijn voortanden zou plakken. Eerst een stukje papier ertussen om de boel droog te maken. Ontsmetten met sterilon, weer droogmaken en dan een druppel secondelijm erop en wachten tot het droog is. Al die tijd heeft hij dus niets kunnen afhappen, alles moest gesneden en alleen gekauwd om te voorkomen dat de vulling eruit zou gaan. Door de secondelijm is zijn tandvlees iets gaan ontsteken. Het wordt nu echt tijd het anders op te lossen. Omdat de reisleider er zeker van was dat er in Ushaia een goede tandarts is, hebben we dit uitgesteld tot vandaag. Hopelijk kan de tandarts nog voor Antarctica de boel goed repareren.

Maar eerst een lunch, opnieuw in kleine stukken gesneden zodat het alleen nog gekauwd hoeft te worden. Voor de zekerheid een goede lunch omdat we niet weten of Ed vanavond mag eten. Nog een beetje wandelen langs de haven, vogels fotograferen en dan is het zover. We gaan in een taxi met onze reisleider naar de tandarts. Als de taxi stopt schrikt de reisleider een beetje. Ze vraagt zich af of dit wel klopt, het adres lijkt op een gewoon, vrij eenvoudig woonhuis. Het blijkt te kloppen, een aardige jonge tandarts doet open. De praktijk is eenvoudig, ziet er minder schoon uit dan bij ons maar niet verkeerd. Even wachten, we zijn wat te vroeg, hij moet nog een en ander voorbereiden.

Dan de behandelkamer, eenvoudig, aanzienlijk minder uitgebreid dan in Nederland maar met de bekende stoel, lamp en apparatuur. De tandarts oogt te vertrouwen, hij luistert goed naar het verhaal, kijkt verbaasd als hij hoort van de secondelijm (niet zo gek), snapt het wel en zegt dat hij eerst gaat kijken. Opnieuw goede uitleg naar de reisleider, er moet eigenlijk een kroon op (dat weten we) maar hij kan het repareren. Dat kost wel even tijd, het is ambachtelijk werk omdat er weinig tand over is. Ook dat klopt, dat had onze eigen tandarts de vorige keer al tegen Ed gezegd. Kortom hij heeft er vertrouwen in en wij ook. Dus gaat hij aan het werk maar niet eerder dan dat ik een foto heb gemaakt van zijn ingelijste diploma en Ed in de behandelstoel. Dit avontuur moeten we toch even vastleggen. Het loopt allemaal goed af. Hij heeft Ed zijn voortand heel netjes gerepareerd en ervoor gezorgd dat die ook goed aansluit op de tand ernaast. De rekening stelt niks voor, voor 2500 pesos (ongeveer € 105,-) zijn we klaar. Wel zonder verdoving, brrrrr moet ik niet aan denken maar verdoven dat wil Ed nooit.

Wat nog grappig was, was de binnenkomst van de tandartsassistente. Waar wij elkaar alleen een hand geven hoort daar in Argentinië een omhelzing bij (even de wangen tegen elkaar). Dat overviel ons behoorlijk, en resulteerde in een stuntelige hilarische situatie. Stel je voor dat je in Nederland bij de tandarts komt en je wordt zo maar ineens door een hele leuke tandartsassistente omhelsd, ben je nooit meer bang voor de tandarts toch? Nadat de rekening voor de tweede keer door haar was opgemaakt (de eerste was volgens de tandarts niet goed) belde ze ook nog een taxi. Helemaal blij en opgelucht weer terug naar het hotel! Zo jammer als dit Ed ook tijdens onze tocht door Antarctica in de weg had gezeten.

Al met al is de tandarts bijna een uur bezig geweest. We zijn gelukkig nog ruim op tijd om met onze Belgische reisgenoten te gaan eten. Er zit een heel goed en goedkoop restaurant aan de boulevard waar je verse koningskrab kan eten. In een aquarium in de etalage kruipen zo’n 20-30 van die langpotige beesten. Nog voor openingstijd staan we in de rij voor de deur. Je kunt hier niet reserveren en als je niet op tijd bent loop je het risico een uur te moeten wachten. Als de deur open gaat is het restaurant gelijk voor meer dan drie kwart vol. Nog geen tien minuten later vormt zich al een rij van wachtenden voor de tweede ronde. Die moeten dus minimaal 3 kwartier wachten…..

Onze reisgenoten bestellen een hele krab. Wij houden het wat bescheiden. Ed kiest voor noedels met zeevruchten en krab (hij moet nog even voorzichtig zijn) en ik voor een gerecht van krabvlees, garnalen en Sint Jacobs schelpen. Een gemengde salade erbij en een Beagle biertje (Ed) en een wit wijntje (ik). Het is heerlijk en natuurlijk ook super gezellig. Onze reisgenoten krijgen uitleg hoe de krab te eten. Het helpt ze een beetje maar af en toe spettert het echt alle kanten op. Het is hard werken voor hun en wij moeten dus af en toe wegduiken om schoon te blijven! Echt grappig om te zien maar blij dat wij dit even niet hoeven, misschien nog 1 van de volgende dagen. We zijn hier nog wel even.

Omdat het zo druk is en de rij wachtenden nog niet weg is, gaan we met zijn vieren ergens anders koffie drinken. We belanden in ons lunchrestaurantje van vandaag en nemen het er nog even van. Een lekkere koffie met Tia Maria (ik) en whiskey (Ed). En daarmee roepen we de man met de hamer over ons af. Terug naar het hotel. Snel even een tafel aan de overkant van het hotel gereserveerd voor zes personen voor onze laatste avond met de groep. Dit restaurant is ons gisteren zo goed bevallen, en ook de andere vier reisgenoten zien er naar uit daar te gaan eten.

En dan is ook deze dag weer voorbij. Morgen kunnen we lekker uitslapen. De rest van de groep gaat op excursie door het Beagle kanaal. Wij laten verstek gaan omdat we daar bij het vertrek naar Antarctica doorheen varen.