Zaterdag 17 augustus, Beijing

17 augustus 2013 - Beijing, China

De allerlaatste dag. We gaan er alles uithalen wat er nog in zit. Dus op tijd ontbijten (7.15 uur) en om 8.00 uur weg. We zijn goed geïnstrueerd door onze Chinese reisleidster. Zonder problemen bereiken we met bus en metro het plein van de Hemelse Vrede. De wereldbekende foto van de Chinees die op dit plein de tanks tegenhield door er simpelweg voor te gaan staan, staat op mijn netvlies. Het is niet voor te stellen dat dit zich hier heeft afgespeeld. Het is ongelooflijk druk op het plein en er heerst een soort van vakantiesfeer. In een rij van tientallen meters staan Chinezen met honderden (of duizenden?) parasolletjes te wachten voor het mausoleum waar Mao ligt opgebaard. Om langs zijn baar te schuifelen moeten ze minimaal 2 uur in de kokende zon staan. Als je even verder kijkt zie je dat er niets veranderd is. Aan elke (lantaarn)paal die enkele meters van elkaar staan, zijn 3 tot soms wel 7 camera's bevestigd. Volgens mij worden we vanaf de grens met Nepal al in de gaten gehouden door de grote Chinese broer.

Eerder probeerde onze aardige en doortastende Chinese gids te weten te komen hoe wij over China en T dachten. Niemand voelde zich echt geroepen daar iets over te zeggen, een wat ongemakkelijke situatie die zij doorbrak door haar visie op het geheel te geven. Mao had misschien fouten gemaakt maar 80% was goed voor China en de DL had toch een mooie baan aangeboden gekregen? Tsja en dat hij nu verbannen is was misschien een beetje eigen schuld. Bovendien gaan hier de grote heren over en heeft de Chinese bevolking er geen invloed op. Dus kun je je er maar beter bij neerleggen. Het is zoals het is. 

We hebben het maar  bij deze uitleg gelaten. Het bevestigt het gevoel van onderdrukking en domhouden van de Chinese bevolking. We zouden onze gids alleen maar in verwarring, of erger in de problemen, hebben gebracht door hier op te reageren. 

Het is even zoeken naar de kaartverkoop van de Verboden Stad. In de chaos raken we elkaar even kwijt, bij de kaartverkoop zijn we weer compleet. Het is inmiddels eigenlijk niet leuk meer. De temperatuur loopt snel op, net als het aantal Chinezen. We worden ook gek van de parapluutjes, die zitten voor ons grote westerlingen (zelfs voor mij) op ooghoogte. Je moet echt heel goed uitkijken dat je niet zo'n ding in je oog krijgt. 

We spreken af elkaar over 2 uur bij de uitgang te zien. Bij elkaar blijven is geen optie, 2 uur is veel te kort voor de Verboden Stad, maar gezien de drukte en de hitte is het de vraag of we het zo lang volhouden. Nog even een audiotour (met GPS) aangeschaft en de massa in. 

Het middenpad langs de grotere zalen en tempels is het drukst. Wij houden zoveel mogelijk de linkerkant aan, die is rustiger en bovendien mag je hier af en toe een blik werpen op de kamers en zijn er in een aantal gebouwtjes meubelstukken, accesoires en gebruiksvoorwerpen uitgestald.

Via de audiotour horen we interessante weetjes over de architectuur, geschiedenis en het gebruik van de verschillende zalen. Om een indruk te geven van de grootte: er zijn tussen de 8.000 en 9.000 verblijfsruimten in de Verboden Stad.

Inmiddels zijn we behoorlijk geïntegreerd. Daar waar mooie kiekjes gemaakt kunnen worden schuif ik de Chinezen gewoon opzij. Doen zij ook. Zal wel weer wennen zijn thuis, wordt even afkicken.

We ontmoeten elkaar weer in de tuin van de keizer. Nog steeds veel Chinezen, maar een oase van rust vergeleken met de rest van de Verboden Stad. En hoewel we nog geen derde van de stad hebben gezien willen we eruit. Het is niet meer te doen, tijd voor een pauze in het door onze Chinese gids geadviseerde eettentje. 

Even zoeken maar dan zien we het. Het is klein maar ziet er leuk uit. We worden in een apart kamertje gezet dat ook vol staat met IKEA-dozen met stoelen. Op de muren berichten van reizigers die ons voorgingen. De bediening is erg aardig en spreekt redelijk Engels. Het eten is voornamelijk westers, even niet erg, vanavond zitten we aan de Peking eend. Patatje, tonijnsalade, veel drinken en door!

Er is een heuvel te beklimmen in het Jinhuang park. Op de top een boeddhatempel waar vandaan we geweldig uitzicht hebben op Beijing. We boffen ook met het weer, het is helder en door de regen van de afgelopen nacht is er geen smog. We kunnen dus superver kijken. Vanaf hier zien we duidelijk hoe groot de Verboden Stad eigenlijk is. Heel Beijing ligt aan onze voeten. Zelfs het vogelnest is met sterk inzoomen te zien. Er waait een heerlijk windje en in de schaduw van de tempel is het goed uit te houden.

Maar we willen meer, we gaan op zoek naar verkoeling en water. In het Bei hai park, een oud en goed bewaard gebleven park zal het vast ook fijn zijn. Het ligt op loopafstand. Via de bekende Hutongs vinden we de ingang. Het park is rond een grote vijver aangelegd waar het een drukte van belang is met drakenboten, roeiboten en waterfietsen. Als we een waterfiets in de vorm van een lotus voorbij zien gaan, zijn we verkocht. Dat willen we ook, met zijn allen een beetje varen op de vijver. Mooie afronding van onze reis. Het is echter sneller gedacht dan voor elkaar gekregen. Overal waterfietsen en bootjes maar nergens de lotus. Eindelijk, na een flink stuk lopen hebben we ze gevonden. Helaas, er kunnen er geen 11 in maar maximaal 8. Dus 2 lotusbootjes gehuurd en niks te trappen want ze zijn elektrisch!

Dikke pret op het water. Veel Chinezen kunnen niet met de bootjes overweg en zwalken over het water. Meestal kunnen we ze wel ontwijken maar af en toe leidt het tot botsingen. We botsen met onze tweede lotus om koek en snoep door te geven. We zitten lekker in de schaduw of koken in de zon afhankelijk van de plek waar we zitten. Grote hilariteit bij ons en de Chinezen als Ed en Martijn net doen of ze een botsende waterfiets willen enteren. Dat humor is internationaal! Na precies een uur meren we weer netjes aan bij het startpunt. 

Eerst wat drinken, heerlijke yoghurt gegeten met een rietje (!) uit een wit stenen potje (eindelijk een plek gevonden waar deze potjes gekoeld stonden). Helaas moest het potje ingeleverd worden (statiegeld), was toch aardig souvenier geweest. Kaart voor Hans gekocht met een aardewerken hangertje (of was het hout) waar we ons bedankje op kunnen schrijven. En dan op zoek naar een bus, metro of taxi die ons terugbrengt naar het hotel. Om 19.00 uur moeten we in de lobby klaarstaan voor de Peking eend. 

Als ervaren reizigers (vooral Miranda) kunnen we met behulp van de digitale Lonely Planet (de papieren versie is......., daar hebben we het dus niet meer over) en de informatie van onze Chinese reisleider, de goede bus in de goede richting vinden (een hele prestatie volgens onze Chinese reisleider). Helaas is de bus net voor onze neus weg. Eenmaal in de bus na zo'n 15 minuten wachten zijn we in een half uurtje terug in het hotel.

Even wat drinken, envelop vullen en kaart schrijven voor Hans. De cappuccino waar ik zo'n zin in had mist een schuimkop. Daar ga ik geen 32 yuan (bijna 4 euro) voor betalen. Als de tweede kop niet echt veel beter is laat ik het maar zo. Ik ben bang dat de serveerster in huilen uitbarst, zeker nu haar cheffin gearriveerd is. 

Snel even douchen en omkleden en dan verzamelen in de lobby. Op naar het Peking eend restaurant. Jammer dat niet iedereen mee is. De tweedeling in de groep die eigenlijk al vrij snel ontstond geldt ook voor vanavond. Het is niet anders, wij hebben zin in Peking eend en gaan er met de ene helft van de groep, Hans en de Chinese reisleidster een mooie avond van maken. 

We passen net (eigenlijk net niet) met zijn allen om de ronde tafel. Als de eend wordt geserveerd en onze Chinese reisleidster voor doet hoe we het moeten eten, gaan we los. We vallen letterlijk aan op het eten. Het is zo lekker, zeker na zo'n drukke dag waarin we bewust niet veel gegeten hebben. De eend blijft maar komen. Je eet de eend in een dun pannenkoekje. Daar leg je eerst wat komkommer en ui op. Dan pak je 2-3 stukjes eend die je in een soort sojasaus doopt. Je vouwt het pannenkoekje dicht (tegen het lekken) en smullen maar!

Als we al een stevige bodem met eend hebben gelegd volgen er meer gerechten, zoetzure gefrituurde kip met ananas, broccoli, aubergines, pittig rundvlees, vlees met peultjes en nootjes, gebakken rijst (soort nasi). We schranzen alles in no time naar binnen tot we er bijna buikpijn van krijgen. Als we denken dat het klaar is omdat de (door onze Chinese reisleidster meegenomen) watermeloen wordt opgediend komt er nog een schaal met pittig rundvlees. Die wordt nauwelijks meer aangeroerd. 

Onze Chinese reisleider wil graag naar huis. Daar hebben we begrip voor, ze heeft 2 kleine kinderen waarvan er nog 1 borstvoeding krijgt. Het is ook mooi geweest. Na de bekende fooi en een dankwoordje (we zullen haar niet meer zien) wandelen we voldaan terug naar het hotel. We hadden nog gehoopt op karaoke in het hotel, maar dat zit er niet in. Het blijkt niet alleen heel duur, er zit ook een bizar kantje aan. Als we karaoke willen kost dat 1.300 yuan (circa 150 euro) voor vier personen exclusief gezelschapsdames....... Dat is niet helemaal wat we ons erbij hebben voorgesteld. 
Dan maar even naar de Phoenix club op de 3e etage voor een drankje. Oeps dat is niet de bedoeling. De Chinese medewerkers en beveiliging aldaar beginnen heel hard nee te schudden en worden wat nerveus. We begrijpen hoe de vork in de steel zit als er twee zwaar opgemaakte Chinese dames in witte satijnen jurken (bij één staat de rits een stuk open) te voorschijn komen. Aha, de club is blijkbaar afgehuurd voor privé zaken. We pesten de medewerkers nog een beetje door net te doen alsof we het niet begrijpen en naar binnen willen tot ze erg wit wegtrekken. Terug naar de begane grond dan maar voor een drankje. Rare jongens die Chinezen, maken ze reclame voor een club, mogen we er niet in.

Beneden is het niet veel beter, de bediening daar is ook zichtbaar nerveus. Ze hadden duidelijk niet gerekend op een invasie van Nederlandse hotelgasten die nog wat willen drinken. Met veel moeite bestellen we drankjes (een groot deel van de kaart is er niet). Als er dan een aantal lauwe biertjes (voor veel geld) worden neer gezet is de maat vol. Zeker als de ober aanstalten maakt ijsklontjes in de glazen te doen. Knettergek! De biertjes (die al open zijn) worden samen met de glazen resoluut teruggezet en Martijn haalt 4 koude blikjes bij de supermarkt op de hoek. Nog even wat nakletsen en dan houden we het voor gezien. De bagage moet ingepakt, morgenochtend om 7.15 uur vertrekken we.

Foto’s