Zaterdag 15 oktober 2016, Manuel Antonio

Jaaaaa, vandaag gaat het gebeuren, we gaan raften. Gelukkig is Ed weer opgeknapt, die wil het ook niet missen. Om 6.30 uur op en om 7.00 uur ontbijt. Dat wil in eerste instantie niet echt vlotten, beetje stress we worden om 8.00 uur opgehaald. Op advies van Alwin nemen we niks mee, fotograferen kan toch niet, en verder hebben we ook niks nodig. Alleen de tip voor de gidsen, die stopt Ed in het zakje van zijn zwembroek.

En dan is het zover, samen met Ed en 3 mannelijke reisgenoten stap ik in het busje richting Quepos. In het busje zitten al een aantal mensen. In Quepos blijkt dat die wat anders gaan doen. Wij hebben met zijn vijven 1 boot. Ik had me eerlijk gezegd niet gerealiseerd dat ik de enige vrouw zou zijn. Maakt niet uit, ik heb er zo’n zin in.

We gaan met zijn vijven plus 2 gidsen en een chauffeur naar het startpunt. De gidsen zijn duidelijk elkaars tegenpolen. Luis, onze roerganger, biedt vertrouwen. Een rustige, goedlachse beer die een enorme kracht uitstraalt. Die trekt ons met zijn pink uit het water als het verkeerd gaat. Alfredo, de leider van de groep, een typische ‘thrillseeker’ en levensgenieter is klein en slank met, hoe kan het anders, lange zwarte krullen, is supersterk en een beetje hyper. In de bus is het gelijk al dikke pret. Dat gaat goed komen.

Bij het startpunt wordt alles uitgeladen, worden de zwemvesten en helmen aangemeten en krijgen we een instructie. We gaan eerst droog peddelen op de oever. Het lijkt allemaal best veel om te onthouden, forward, backward, left forward and right backward en andersom (daar moet je dus echt bij nadenken), down en lean in. En natuurlijk wat te doen als je overboord slaat. Dan op je rug, voeten naar voren. En als de boot omslaat en je eronder komt jezelf via de dwarskussens naar de achterkant van de boot werken. Pffffff, en dan moeten we ook nog als team peddelen ofwel allemaal tegelijk de peddels in het water. Als dat maar goed gaat. Punt is dat het begin het zwaarst is, bovenstrooms is de stroming het sterkst en het verzet het grootst. Richting de zee wordt het allemaal wat makkelijker maar dan zijn we wel 1,5 uur verder.

We krijgen een paar meter om te oefenen en dan is daar gelijk al de eerste stroomversnelling. Het gaat nog niet echt gelijk maar we komen er zonder kleerscheuren uit. High five, peddels omhoog! Op naar de volgende hindernis. Voor en naast onze boot kanoot Alfredo in een klein kanootje. Als een speer manoeuvreert hij tussen de stenen en over de golven, met hier en daar een beetje ‘showtime’. Af en toe gaat hij vooruit om vanaf de kant foto’s van onze acties te maken.

We hebben er echt geweldig veel plezier in en doen het ook steeds beter. Dan komt de gele brug, Robin Hood, in zicht. We zijn gewaarschuwd, dit is het moeilijkste punt. We peddelen ons er goed doorheen, denken dat we er zijn en dan gaat het toch mis. Bert en Paul kiepen overboord. Bert kan zich vastgrijpen aan het touw om de boot maar Paul is 1 of 2 seconden niet in beeld. Die blijkt onder de boot gekomen te zijn. Hij weet zich er snel onderuit te werken. Maar niet snel genoeg om te voorkomen dat mijn adrenalineniveau heftig piekt. Getver dat was echt even niet leuk. Het enige angstmoment van deze tocht. Bert is al weer in de boot getrokken, we peddelen stevig richting de oever waar Paul ook weer aanschuift. Dat was even schrikken, hoort er wel een beetje bij….

Nog een klein stukje met minder heftige stroomversnellingen en dan zijn we bij de tussenstop. We worden verwend met verse ananas, kaas- en kokoskoekjes, ijsthee en water. Heerrrrrrrrrlijk zoals de Rotterdammers onder ons steeds roepen. Even bijkomen en dan weer verder. Grote hilariteit als Alfredo het klein kanootje niet van zijn plek krijgt. Hij heeft niet in de gaten dat Rogier hem aan de achterkant vasthoudt….

Het laatste stuk is inderdaad rustiger. Luis kiest voor een route die nog een beetje uitdaging biedt, maar het haalt het niet meer bij wat we hebben gehad. Een beetje gespetter met peddels om wraak te nemen op Rogier en dan is het voorbij. Jammer, we hadden alle vijf nog best een stukje willen doen. We dollen nog een beetje waarbij de poging Alfredo in het water te smijten helaas mislukt. Alles weer in en op de bus en dan terug naar Quepos om de foto’s te bekijken. Die zijn echt fantastisch. Het is duidelijk te zien dat we het allemaal super vinden. De foto’s willen we natuurlijk gewoon hebben. Voor 6 USD per persoon krijgen we een link toegestuurd. Koopje!

Terug naar het hotel, omkleden, beetje bijkomen en dan is het al weer tijd voor de mangrovetocht.  We worden om 13.15 uur opgehaald met een bus. De gids blijkt ons niet goed aan te voelen. Ik kan zijn grappen niet waarderen en wordt een beetje moe van zijn ‘overhoringen’ waarbij we 100 CRC kunnen verdienen. Maar eerlijk is eerlijk het ligt zeker niet alleen aan de gids maar ook aan mij. Ik ben gewoon wat moe en dat is niet gek na zo’n ochtend. Na een klein stukje rijden schepen we in in een klein smal wat wiebelig bootje. We varen door het mangrovewoud en krijgen uitleg over de vier verschillende soorten mangrove: de witte die het zout via de bast uitscheidt, de rode en zwarte die het via de bladeren uitscheiden en de ananasmangrove. Geen idee meer hoe die van het zout afkomt. We varen te hard en de gids ziet minder dan wij. Bovendien zit het dakje van de boot vaak in de weg als ik een foto wil maken. Tel daar de vermoeidheid bij op, dan weet je enigszins hoe ik erbij zat. Ik heb echt moeite om wakker te blijven. Er wordt ook door de rest wat gemopperd. Blijkbaar heeft hij dat in de gaten want op het laatst gaan we toch nog een stukje verder en zien we de caracara en een hele troep kapucijnapen. Sommige vrouwtjes dragen een kleintje bij zich.

Tijd voor de lunch, die hoort bij dit uitstapje. We meren aan, stappen over in de bus en stoppen bij een restaurant. Daar heeft een groep mannelijke Tico’s dikke pret. Tientallen bierflesjes op tafel, een trommel en een soort van rasp staan garant voor een feestje. Als er ook nog een trechter aan te pas komt waar de inhoud van een bierflesje in luttele seconden door naar binnen wordt gewerkt heb ik het wel gezien. Ik vraag me af hoe ze thuiskomen. Zouden die mannen nog zelf rijden? Het eten is matig, het is ook eigenlijk te laat, we zijn wel over onze trek heen. Ik ben dan ook blij als we teruggaan naar het hotel.

Eenmaal daar aangekomen duik ik (hoewel het pas eind van de middag is) gelijk in bed. Ik trek het echt even niet meer. Ed maakt me om 18.30 uur wakker uit een diepe slaap, nog 3 kwartier om me op te peppen voor het avondeten. Dat kost echt moeite. Gelukkig gaan we gewoon beneden bij het hotel eten. Dat blijkt een goede wel wat langdurige keuze. Ze zijn niet echt ingesteld op groepen waardoor alles schoksgewijs uit de keuken komt. Maar wat eruit komt is goed te eten. Ed en ik delen gegrilde kip met wat gebakken aardappelschijfjes en een pietsie groente en een caesarsalade. Gezien de beperkte hoeveelheden gunnen we onszelf een ook gedeeld toetje van gebakken banaan met vanille-ijs. Mmmmmmmmmmm. Het regent inmiddels behoorlijk. Fijn dat we niet meer met een bus moeten of nog een stuk moeten lopen. Alleen het paadje naar boven naar onze kamer. Nog wat van onze eigen voorraad sap in de schommelstoel op de veranda werkend aan het reisverslag, luisterend naar de nachtelijke geluiden van het woud en dan naar bed.