Woensdag 3 december 2014, van Isabela naar Santa Cruz

Vanochtend gaan we in 2 groepen op pad. De bootjes waarmee we gaan snorkelen mogen maximaal 16 passagiers meenemen. Er is dus een vroege groep die om 9.00 uur gaat varen en een groep die een half uur later gaat. De eerste 6 worden volgens Julio samengevoegd met andere reizigers. Wij hebben samen met Henk, Bep, Els en Hans voor de vroege groep gekozen. Dat blijkt een gouden greep. Als we eenmaal de snorkelspullen hebben opgehaald blijkt dat we met zijn zessen zijn en blijven. Wat een luxe, lekker ruim op de boot met een vriendelijke niet onaantrekkelijke gids (Richard) en 2 kapiteins.

We varen op ons gemak naar het eiland aan de overkant en krijgen alle tijd om alles goed te bekijken. We liggen in een deuk als Richard een zeeleeuw nadoet. Het klinkt zo echt dat we ons rot schrikken en en masse omdraaien. Gevoel voor humor heeft hij zeker en wij zijn natuurlijk willige slachtoffers.

Richard wijst ons op het bijzondere landschap, de combinatie van cactussen, mangrovebos en de zee is een vreemde en komt alleen op de Galapagos voor. Ook de dieren zijn zoals we inmmiddels gezien hebben anders en niet te vergeten nauwelijks bang voor mensen. We zien de inmiddels bekende zeeleeuwen, pelikanen, zwemmende zeeleguanen, pinguïns die op de rotsen klimmen en er weer af plonzen, de blauwvoetige Jan van Genten.

Eenmaal aangemeerd bij het kleine eiland liggen de zeeleguanen al weer in de zon op ons te wachten. De scherpe lavastenen (puimsteen) zijn allen aan dezelfde kant zwart, aan de andere (vochtige) kant groeien schimmels en korstmossen in symbiose met elkaar.

Terwijl we een klein stukje over het eiland wandelen wijst Richard ons op de dieren en legt hij van alles uit. We komen bij een kraamkamer van zeeleguanen en zien allerlei klein grut over elkaar lopen. Zelfs zeeleguanen zijn als baby aandoenlijk! Ook de oranje krabben zijn weer volop aanwezig en goed te zien op de zwarte lavastenen. Haaien zien we helaas niet. Daarvoor is de oceaan nu te warm. In andere jaargetijden komen ze in een lagune van dit eiland samen om op te warmen. Dat is nu niet nodig.

We kunnen kiezen, verder lopen of snorkelen. Omdat 4 van de 6 willen snorkelen wordt het snorkelen, wandelen levert niet echt nieuwe dingen op en aangezien Richard beloofd heeft dat we hier zeker zeeschildpadden zullen zien staan we te trappelen om het water in te gaan.

Eenmaal in het water wijst Richard waar we de zeeschildpadden kunnen zien. Het is even zoeken tussen alle gekleurde vissen maar dan zijn we er. In de branding van het eiland laten ze zich heen en weer wiegen en grazen ze de bodem af. We zien een hele grote en een kleinere, waarschijnlijk een mannetje en een vrouwtje. Ze storen zich totaal niet aan ons en gaan gewoon door met grazen, af en toe lucht happen en een beetje zwemmen om op de goede plekken te komen. Als ik beter kijk zie ik rond de bek van de schildpad allemaal kleinere geel gestreepte vissen, die pikken een graantje mee van wat de zeeschildpad los woelt.

Het lijkt wel of ik in een film zit, ik zwem zo dichtbij dat ik ze kan aanraken. Het blijft een beetje griezelig en ik doe mijn uiterste best om ze niet aan te raken. Dat valt niet mee want door de branding bewegen ze soms ineens mijn kant op. Als ik wat langer bij de kleinere zeeschildpad rond dobber komt ook de grote er weer bij. Ik heb even het gevoel dat ik weg moet wezen, maar nee hoor ze grazen gewoon gezellig samen verder en doen net of ik er niet ben. Ik kan er geen genoeg van krijgen.

Maar er is nog meer, ik hoor Henk ' haai' brullen. Die wil ik ook zien. Het duurt even, Richard had niet verwacht dat we er 1 zouden zien. Maar toch, daar zwemt er 1 onder me door. Hij blijkt heen en weer te zwemmen in wat dieper water.

Nog maar net bij gekomen van de haai zie ik vanuit mijn rechter ooghoek wat bruins aankomen. Het blijkt een nieuwsgierige jonge zeeleeuw die wel heel dicht naar me toekomt. Het lijkt of hij (of zij) mijn bewegingen kopieert, mijn adrenaline gehalte zit nu wel op het maximum. Het is zo gaaf en tegelijk ook best eng. Ik weet dat deze beesten niet kwaadaardig zijn maar ze zijn wel groot en ik ben toch echt niet gewend hier tussen te zwemmen. Wat een ervaring, nog een keer terug naar de zeeschildpadden en dan eruit.

Terug naar Isabela waar de douche wacht. Wij hebben als vroege groep om voor het eten te douchen en de spullen te pakken, vanmiddag vertrekken we weer naar Santa Cruz. De tweede groep kan pas na het eten terug naar het hotel.

Onze laatste niet echt geweldige lunch in het restaurant. Vanavond wordt het beter, dan gaan we voor het afscheidsdiner in Puerte Ayora eten in het gezellige straatje dat we daar eerder hebben gezien. Daarvoor moeten we wel eerst met de speedboot, daar zien we eigenlijk allemaal best tegenop gezien de eerste ervaring. Een aantal heeft nog geprobeerd een vlucht te boeken (120 dollar per persoon) maar die zaten vol.

Eerst de spullen opgepakt in het hotel, de kamers blijken al schoon gemaakt, en dat betekent dat niet iedereen meer kan douchen. Ik ben blij dat wij dat al gedaan hebben. Laatste natte spullen (inclusief de schoenen van gisteren) ingepakt, in de laadbak van de jeep en met de open vrachtauto naar de haven.

Het ritueel herhaalt zich, bagage op de taxibootjes en richting speedboot. Bagage overhevelen naar de speedboot en zorgen voor een plekje op het achterdek. Omdat ik als één van de eersten op de speedboot kan stappen lukt dat deze keer en moeten anderen (sommige tegen hun zin) binnen een plekje zoeken. We waaien uit, het water spat over Marja, Cobien en Rieneke, die worden kletsnat. De golven zijn minder en omdat de zieken van de vorige keer reistabletten hebben genomen wordt er dit keer niemand ziek. Ik heb wel behoorlijk last van het lawaai van de enorme motoren. Muziek helpt niet, daarvoor is het lawaai te hard. Ik leen Ed zijn oordoppen, die zijn mij echter net te groot waardoor ze zeer gaan doen. Met een paracetamol tegen de hoofdpijn kom ik de 2,5 uur door. Blij als we in Puerto Ayora via de taxibootjes aan land kunnen.

Bagage weer in de laadbak van een jeep, wij wandelen naar het hotel. Daar staan onze koffers al te wachten, die zijn hier de afgelopen dagen opgeslagen. Zo snel mogelijk alles in de kamer gezet, we willen nog even het stadje in voordat we gaan eten.

We slenteren wat door de hoofdstraat richting de haven, scoren nog een t-shirt en petje voor Ed en gaan dan lekker wat drinken. Omdat we niet verwachten dat we heel veel zullen gaan eten en we al behoorlijk trek hebben delen we een brownie met ijs. Die blijkt heerlijk, warm, met noten en spuitijs. Vanaf ons tafeltje kunnen we heerlijk mensen kijken, en nog na genieten van het snorkelen. We beseffen goed dat we richting de eindstreep gaan. Het hoogtepunt van de reis was toch wel het zwemmen met de zeeschildpadden.

Terug naar het hotel via de pinautomaat. Voor de zekerheid nog een klein bedrag gepind. Ik heb er zo'n hekel aan als we aan het einde net tekort komen. Douchen, laatste schone jurk aan voor het afscheidsdiner. Met de groep naar het straatje, daar is een grote tafel voor ons neergezet. Met een beetje passen en meten gaat het net, we zitten voor de zekerheid onder een partytent, nog geen uur geleden regende het namelijk een beetje.

Het menu staat op de muur. We kiezen kreeft met kokosnotensaus en krijgen een heerlijk bord eten waar ook nog wat garnalen een een stukje stevige vis op liggen. Samen met een glas witte wijn (Ed natuurlijk een biertje) genieten we.

De enveloppen voor Milton en Julio gaan rond. Als Julio zijn praatje voor morgen wil starten neem ik het even over en bedank ze voor de fijne dagen en de fantastische ervaringen op de Galapagos. En ja dan is het toch echt tijd voor informatie over de terugreis. Het wordt niet alleen reizen, we krijgen 's morgens ook nog de kans foto's te nemen van een vulkaankrater.

Inmiddels heeft ook iedereen zijn email-adres op mijn lijst gezet, ik heb beloofd deze te verspreiden zodat we foto's kunnen delen.

Als we weglopen blijkt er onduidelijkheid over de drankjes, Julio heeft gezegd dat deze inclusief zijn, de bediening wil ze afrekenen. We betalen niet en zeggen dat ze Milton moeten bellen. Vervelend incidentje als bijna slot van deze avond.

We laten ons humeur niet verpesten en gaan op zoek naar koffie en cocktails. We belanden in het restaurant waar we eerder vandaag een brownie hebben gegeten. Het is weer beregezellig. De eigenaar doet zijn best nog wat aan te smeren, de bananentaart wil niemand maar het warme rum/kaneeldrankje wordt wel besteld. Ik neem er een espresso bij, mooie combinatie.

Aan alles komt een einde, heel erg voldaan blij met de ervaringen van de afgelopen dagen lopen we terug naar het hotel. Daar wachten koffers die slim moeten worden ingepakt om te voorkomen dat we overgewicht hebben. Gelukkig gaat dat redelijk snel. Snel genoeg om ook nog even de email-adressen te verspreiden. Het kan maar gebeurd zijn.
En dan slapen, morgen vertrekken we om 7.00 uur richting de krater