Woensdag 19 november 2014, Peguche, Cotacochi en Cuicocha

Vandaag gaan we kennismaken met Ecuador en haar traditionele ambachten. Na een slechte nacht, hoofdpijn, proberen we nat te worden onder de douche. Iets meer mens geworden strompelen we naar het ontbijt (gewoon broodjes met naar keuze roerei of fruit, koffie thee en vruchtensap). Na een bak koffie gaat het wat beter. Dus de bus in en op naar het eerste indianendorp.

Onderweg overal honden. Ze zien er in het algemeen goed uit en blijven liggen waar ze liggen, zelfs als de bus rakelings langs ze rijdt. Natuurlijk ook beelden van de bevolking. Vrouwen met kinderen op de rug, ingezwachteld als ze nog heel klein zijn. Gouden (tegenwoordig plastic) kettingen om de hals.

Op zo'n 20 minuten van Otavala ligt Peguche een dorp dat bekend staat om het Indiaanse ambacht. We starten bij een gezin dat muziekinstrumenten maakt. Er worden verschillende panfluiten, andersoortige fluiten en snaarinstrumenten gedemonstreerd. De meest bijzondere was misschien wel het instrument dat oorspronkelijk van een gordeldier werd gemaakt. Omdat het gordeldier met uitsterven wordt bedreigd, worden deze instrumenten tegenwoordig van hout gemaakt.

In een paar minuten tijd wordt een kleine panfluit gemaakt. Rietstengels worden op maat gemaakt. Het uiteinde wat bijgeslepen met een mesje en de rietstengels aan elkaar verbonden met draad en een stuk door midden gesneden riet.

Natuurlijk wordt er ook muziek gemaakt, samen met de dochter en de zoon worden op gitaren (de zoon speelt een 16 snarige gitaar), panfluit en trommel een aantal bekende muzieknummers gespeeld.

Tijd voor foto's en voor wie wil de mogelijkheid tot inkopen. Van droomvanger tot panfluit, alles is te koop. Met de Sinterklaasbingo in het vooruitzicht vinden we een paar leuke dingetjes.

We lopen terug het dorp in op weg naar het textielhuis. Daar staan weefgetouwen en oude naaimachines. We zien welke natuurlijke verfstoffen zorgen voor de typische Zuid-Amerikaanse kleuren van textiel. Gemalen cactus, azijn, as etc. zorgen voor rood, oranje en bruin. Er zijn mooie vesten, poncho's, rugzakken en...... Ja hoor ook losse lamawol op strengen in prachtige kleuren. Ik kan het niet laten en schaf 3 dikke strengen aan. Hoe het in de koffer gaat passen zien we later wel. De strengen worden uit de knoop gehaald, flink uitgeschud en in elkaar gedraaid. Helemaal blij ga ik naar buiten. Eerste dag in Ecuador en de buit binnen!

Buiten wordt er gezongen. De leidsters van de plaatselijke peuterspeelzaal laten de kindertjes liedjes zingen. Er gaat een spaarpot rond waarin onze medereizigers gul wat dollars stoppen. Slim van de leidsters en leuk voor ons.

Terug naar de bus voor een kort ritje naar de waterval van Peguche. Heerlijk om buiten te zijn, door het groen met de lucht van wat later blijkt Eucalyptus. We kunnen best dicht bij de waterval komen en laten ons opfrissen in de mist die van het neer stortende water komt. Nog een klein wandelingetje omhoog voor een uitzicht van boven. Kunnen we een beetje wennen aan wat ons nog te wachten staat.

Tijd voor een volgend bezoek. Cotacochi het dorp dat bekend staat om leerproducten. Het blijkt vooral een straat van winkels met leren voorwerpen te zijn. Van tassen tot jassen, van zadels tot riemen en ga zo maar door. De hoeveelheid is overweldigend, een keuze is in de korte tijd die we hebben niet te maken. Er lijkt ook wel wat kaf tussen het koren te zitten. Op het eerste gezicht zijn er grote kwaliteitsverschillen, dat maakt ons extra voorzichtig. We houden het bij twee leren zakjes voor muntjes die via een ingenieus systeem van een drukker en twee ringen sluiten. Door naar de lunch aan het einde van de straat.

Zo langzamerhand leren we onze medereizigers beter kennen. Mooie gesprekken aan tafel en veel plezier. Op advies van Armano kiezen we voor het rood gekleurde varkensvlees. Omdat we behoorlijk trek hebben, ook een voorgerecht van deeg met kaas. Het blijkt heerlijk, maar zoals we hadden kunnen weten, wat te veel van het goede. De combinatie met cola mag niet zo'n goede zijn (ik houd zo wie zo niet van cola), maar houdt de bacteriën wel op afstand. Het afrekenen levert wat problemen op, de eigenaresse rekent naar zichzelf toe. Na wat strubbelingen komt het uiteindelijk goed en kunnen we verder.

Op naar onze laatste stop vandaag, het kratermeer bij Cuicocha. Daarvoor moeten we wel 100 m omhoog. Lopen gaat ok, maar bij stijgen merk je dat de hoogte voor minder zuurstof zorgt. Rustig aan dus. Eenmaal boven een goed uitzicht over de enorme krater gevuld met water en in het midden twee eilandjes (de oorspronkelijke prop van de vulkaan). Doordat het bewolkt is missen we de azuurblauwe kleur van het water waar het meer bekend om is. Volgens Armando zit er nauwelijks leven in het meer door het hoge zwavelgehalte. Het meer is onderdeel van een Nationaal Park dat vele plantensoorten en diverse diersoorten kent.

Ecuador staat bekend om het hoge aantal vogelsoorten en orchideeën. Het stabiele zonnige maar ook vochtige klimaat heeft Nederlandse rozenkwekers naar Ecuador gehaald. In het landschap zijn grote kassen te zien waarin de rozen worden gekweekt.

Langs het kratermeer is nog een aantal bezienswaardigheden te zien. Er is een plek waar mensen worden gedoopt, een offerplek, een zonne- en een maankalender. De zonnekalender wordt door Armando uitgelegd. Op 21 september om 12.00 uur geeft het in het midden van de zonnekalender gepositioneerde stenen paaltje geen schaduw af. Op alle andere dagen en tijdstippen varieert de schaduw als gevolg van de veranderende positie van de zon.

De maankalender lijkt ingewikkelder. De cirkel is volgens de beschrijving ter plekke in kwadranten verdeeld die de verschillende verduisteringen van de maan weerspiegelen. Hoe het precies zit zoeken we nog op, Armando heeft het antwoord niet.

Of het nu het buiten zijn is, of omdat we inmiddels het vakantiegevoel krijgen, of we elkaar wat beter leren kennen, of de mooie plek, feit is wel dat de groep loskomt. Een ongedwongen sfeer waarin informatie wordt gedeeld en grappen worden gemaakt.

Als we nog naar de ponchomarkt in Otavala willen moeten we nu echt terug. We hebben het tot op heden droog gehouden. Hopelijk blijft dat zo, anders wordt de markt vroegtijdig opgebroken. Hoewel het droog is in Otavala wordt er al flink opgeruimd. De sfeer die bij de markt hoort is er daardoor niet. Overal worden grote zakken en tassen gevuld met spullen. We slalommen wat tussen de kraampjes door die worden afgebroken om te zien wat er zoal te koop is (was). Morgenochtend hebben we ook nog even tijd. We zien wel.

Op zoek naar wat te eten. Eigenlijk hebben we niet veel trek. Een salade zou fijn zijn maar dat durven we niet aan. Als we Armando tegen het lijf lopen loopt hij een stukje met ons op naar een restaurant waar dat wel kan. Helaas, het is dicht. Dan toch maar ergens pizza of iets dergelijks. Het is waarschijnlijk nog te vroeg, Ecuadorianen eten mogelijk later.

Toeristen zijn er bijna niet. In een uitgestorven pizzeria eten we een heerlijke pizza met als toetje koffie en een goede capuccino. Het kost wel even tijd, het espresso-apparaat moet blijkbaar eerst op stoom komen. Uitgeblust komen we om 19.00 terug in het hotel. Te vroeg om te slapen, te moe om wat te doen. Toch maar een uurtje plat.

Het kost moeite daarna in beweging te komen. Helaas is er in het hotel niet een lekker zitje of zo waar we nog wat kunnen lezen. Dan maar op de hotelkamer, raam en gordijn open zodat het niet zo bedompt is. Genoeg tijd om in te pakken, de reisblog op te starten en het eerste verslag te maken. Om 24.00 gaat het licht uit als Ed al lang op één oor ligt.