WOENSDAG 17 JANUARI 2018, BARILOCHE

17 januari 2018 - Bariloche, Argentinië

Vandaag wordt het een bijzondere dag. We gaan naar het Parque National Nahuel Huapi dat wordt gekenmerkt door meren, bossen met enorme Patagonische cipressen en bergen. Bariloche grenst aan het grootste meer met een lengte van meer dan 100 kilometer, het Lago Nahuel Huapi. Gisteren hebben we daar al iets van gezien. Natuurlijk eerst ontbijt en dan met de bus naar Lao Lao.

We scoren snel een kop koffie en wat croissantjes en een broodje voor de lunch. Dat is toch lekkerder dan droge crackers. Dan schepen we in op een grote catamaran die plaats biedt aan zo’n 300 mensen. Aan de andere kant van het meer ligt Chili. Diverse mensen gebruiken deze boot om naar Chili te gaan. Het is dan ook een bonte mengeling van Argentijnse en andere toeristen en Chili-reizigers.

Bij het afvaren moeten we net als in een vliegtuig even op onze plek blijven zitten en mogen de toiletten niet gebruikt worden. Zodra we de haven uit zijn mogen we los. Lekker naar buiten. Er staat een fikse wind die wordt versterkt door de snelheid van de boot. Om ons heen meeuwen die hun best doen de boot bij te houden om de koekjes uit de handen van de passagiers te pakken. Ze duiken zelfs het kolkende water achter de boot in als daar een koekje valt.

De omgeving is groots. Flinke bergen met hier en daar sneeuw op de toppen, een lekker zonnetje met wat witte wolken die het plaatje nog mooier maken. Als het wat te koud wordt gaan we naar binnen, terug naar onze Argentijnse tafelgenoten. Een man en vrouw op leeftijd die geen Engels spreken. Maar met onze handen, een paar woorden Spaans, een kaart van het gebied en onze foto’s komen we toch tot een gesprek. We komen er achter dat ze in Amsterdam, de Zaanse Schans en Alkmaar zijn geweest. Natuurlijk hebben we het over het koningshuis. En zoals veel Argentijnen adviseren ze ons met klem naar de watervallen van Iguazu te gaan. Die staan gelukkig op onze reisagenda!

We meren aan in Puerto Blest. Daar start onze wandeling. Het wordt een combinatie van 3 tochten, een tocht langs het meer van ongeveer 2,5 kilometer, een wandeling omhoog langs de Cascade Los Cántaros (een waterval) van ongeveer 2,4 kilometer en dan nog een stuk van ongeveer 2 kilometer over een oud spoor. Dit laatste stuk is alleen toegankelijk met een gids en die hebben we bij ons!

Het eerste stuk is redelijk vlak en biedt goed uitzicht op het meer. Naast de inmiddels bekende Patagonische cipressen zien we ook diverse naaldbomen. Heel veel verschillende mossen, schimmels op de bomen (korstmos), al dan niet bloeiende planten en struiken. Vogels zien we nauwelijks, af en toe horen we ze en ook andere beesten zijn schaars. Het is natuurlijk ook niet het goede moment van de dag. Dieren laten zich meestal meer zien bij het opkomen van de zon of de avondschemering.

Het tweede stuk gaat over een brede trap waarbij er steeds om de 5-10 treden een plateau is. Op 3 punten hebben we zicht op de waterval. Bij het eerste punt zien we het water van een behoorlijke hoogte naar beneden donderen. Het tweede punt is meer een grote brede glijbaan waar het water over heen stroomt om dan alsnog flink hard naar beneden te vallen. En bij het derde punt hebben we uitzicht op het meer van Las Cántaros. Dat is het punt waar we stoppen voor de lunch.

We zakken neer op de houten vlonder van dit uitkijkpunt met onze benen bungelend naar beneden. Beetje voorzichtig, bang om spullen te laten vallen pakken we onze lunch uit de rugzak samen met onze jassen want de wind is koud op onze toch wat bezwete lijven. Het uitzicht over het meer richting de besneeuwde toppen van Chili (!!) is adembenemend. Genieten, bijkomen voor het laatste stuk.

Dat blijkt echt super. We lopen door het bos dat hier ook echt bos is. De natte bodem levert geen problemen op en omgevallen bomen ook niet. Want de route (een niet al te breed onverhard pad) wordt begaanbaar gehouden. Uit de omgevallen bomen die over het pad liggen wordt gewoon een stuk hout gezaagd en over de te natte stukken (stroompjes) liggen 2-3 met kippengaas verbonden boomstammen. Als Katrien Duck wandel ik er over heen om de balans te houden en dat gaat prima. Aan het eind wacht ons een grote verrassing. Er blijkt sneeuw te liggen, het einde van een kleine gletsjer die rap aan het smelten is. De eerste sneeuw van deze reis! Een prachtig gezicht dat samen met het geluid van de druppels smeltende sneeuw iedereen blij maakt. Kleine domper zijn de 2 plastic flessen die op de sneeuw liggen. We hebben in dit park nog nauwelijks afval gezien gelukkig, de bewakers houden dat blijkbaar goed in de gaten. In het algemeen laten Argentijnen hun afval gewoon achter. Langs de wegen is het dan ook regelmatig een enorme zooi.

Dezelfde weg terug met een beetje vermoeide benen. Dat maakt dat ik ga sloffen en ja hoor, voordat ik het weet lig ik languit. Degenen die het zien schrikken, zelf ben ik vooral blij dat ik mijn camera heb kunnen beschermen, vallen doe ik meestal tijdens de vakantie wel een paar keer….. Het levert ook nu waarschijnlijk alleen een paar blauwe plekken op.

Terug naar de boot, nu bij een andere haven, Puerto Cántaros. De boot is wat rustiger en de wind is gaan liggen. Voordat we naar het buitendek gaan wil ik eerst graag koffie en daarna buiten in de zon. Het uurtje is echt zo voorbij, het mooie weer, het landschap, de leuke gesprekken met onze reisgenoten maken dat de tijd vliegt en we weer aanschepen in Lao Lao. Nog een uurtje met de bus en dan is daar het hotel al weer.

Vanavond gaan we met twee reisgenoten kaasfonduen, daarvoor moet nog wel het een en ander gebeuren. Het reisverslag, foto’s uploaden, de was ophalen, misschien nog naar de bank en ook nog naar de supermarkt. Dat wordt het dus niet. Internet is ook hier dramatisch, dus reisverslag bijwerken kan wel maar het in de blog verwerken met heel veel moeite. De foto’s is helemaal gedoe. Geen zin in de bank of de supermarkt, doen we ooit en de was laten we zitten tot na het eten. Kortom het echte vakantiegevoel is er helemaal!

Om 8.30 uur naar de lobby om onze reisgenoten op te pikken, dan schuin de straat over en daar is het. Ik kan me niet herinneren wanneer we dit voor het laatst gedaan hebben. Omdat 1 van ons vegetarisch is kiezen we voor een kaasfondue met brood, wortel, kerstomaatjes, appel en kleine stukjes gebakken aardappel. Later worden daar nog zilveruitjes aan toegevoegd. Super gezellig, lekker wit wijntje erbij en een toetje delen. Ed neemt een bol vanille-ijs met verse frambozen, merengue-stukjes en slagroom. Ik hap gezellig mee. Espressootje erbij en dan is het alweer 23.00 uur geweest.

Het is heerlijk buiten dus gelijk maar naar de bank om te pinnen. De derde automaat geeft zo waar geld af. Waarom de vorige 2 van dezelfde bank weigerden? Geen idee. We kunnen morgen in ieder geval de reisleider betalen voor de excursie overmorgen.

Terug naar het hotel om de boel in te pakken. Morgen vliegen we naar Calafate. Een binnenlandse vlucht. Dus slim pakken om het overgewicht te beperken. We proppen zoveel mogelijk in de handbagage in de hoop dat we niet of maar een beetje boven de 15 kilo ruimbagage komen. Ed heeft de zwaarste dingen in zijn rugzak. Ik heb een Ikea roltasje waar ik mijn rugzak plus nog wat andere zware dingen in stop. Verder trekken we alles aan wat we hebben…. Dat niet natuurlijk maar wel de zwaarste schoenen, broek, extra vestje etc. Heel benieuwd hoeveel het nu is, helaas hebben we niet zo’n handig dingetje bij ons waarmee je de bagage kan wegen. Genoeg voor vandaag, de wekker gaat morgen weer om 6.30 uur…. 

Foto’s