Woensdag 14 augustus, van Xi-an naar Beijing

Vandaag gaat het gebeuren, we gaan naar het Terracotta leger. Ik heb er hartstikke veel zin in, heel benieuwd hoe dit overkomt. Het is een uur rijden, maar aangezien we moeten wachten op de bus van een andere Djoser groep kunnen we niet eerder dan om 9.00 uur weg. 

Het Terracotta leger ligt in een enorm complex. Het is nog redelijk rustig, maar het wordt snel drukker. Voor de elektrische karretjes richting de hallen staat al een aardige rij.  Achteraf gezien hadden we net zo goed kunnen lopen, duurt net zo lang. Gezien de warmte toch maar (met parapluutje op) in de rij gaan staan. 

Er zijn 3 verschillende hallen. Hal 1 is het grootst, die is ook het bekendst. Als je foto's ziet dan zijn het vaak de rijen soldaten van hal 1. Wat ik niet wist is dat er geen één soldaat hetzelfde is. De houding en kleding verschillen maar er is ook geen gezicht hetzelfde. Hal 2 en 3 zijn minder groot, in hal 3 de restanten van een wagen met paarden ervoor. Ik ben ongelooflijk onder de indruk. Wat een werk, om dit in die tijd met zoveel precisie voor elkaar te krijgen. Maar ook wat een werk om al die scherven (want de meeste soldaten en paarden zijn in duizenden stukjes opgegraven) weer aan elkaar te passen. Het schiet door me heen dat papa dit graag had willen zien, jammer. Ik besef daardoor nog meer dat het goed is dat Ed en ik samen deze reis maken, hier kunnen we een flinke poos op teren.

De drie uur die we hebben zijn zo voorbij, we kopen nog een boekje met mooie foto's van het leger en dan terug naar het afgesproken punt. Dat kan niet met een elektrisch karretje, het wordt snel duidelijk waarom. We moeten langs tientallen winkeltjes om terug bij de entree te komen..... toch nog maar een paar (vreselijke) beeldjes gekocht. 
Het blijkt dat niet iedereen zo enthousiast was als wij, misschien hebben we op deze reis al te veel bijzondere dingen gezien. 

In het koffie/theehuis zit alleen onze Chinese reisleider (Jerry). Hij zegt dat we rustig nog wat kunnen bestellen, het zal nog wel even duren. We nemen het ervan en sturen gelijk een sms-je naar jarige mama. Als wij net onze koffie en thee hebben de rest van de groep binnen. Die willen direct vertrekken om vanmiddag nog wat in Xi-an te kunnen doen. We snappen het wel maar vinden het niet echt leuk, snel koffie en thee naar binnen gewerkt en naar de bus.

In de bus is er nog wat discussie over wat deze middag te doen. De tijd is beperkt omdat we om 18.00 uur richting station moeten voor nachttrein naar Beijing. Een bezoek aan de grote of de kleine pagode blijkt niet haalbaar. Wij kiezen voor een rustige middag en gaan deels lopend en deels met de bus naar de moslimwijk. Daar zoeken we de Starbucks op voor een heerlijke frappucino en lopen nog wat over de markt. Overal waar we zijn komen we tijd tekort, dat wisten we van te voren, en soms moet je gewoon wat rust nemen om bij te tanken. Dan maar wat missen, het is niet anders.

We hebben voor 100 yuan (12 euro) onze kamer verlengd zodat we zonder dat we door anderen gestoord worden nog lekker kunnen douchen en onze tas inpakken voordat we de trein ingaan. We moesten wel even achter handdoeken aan want die hadden ze al weggehaald. Een goede beslissing, we gaan om 18.00 uur behoorlijk fris richting station met één probleempje. We hebben niet echt geluncht en hoopten een broodje bij de subway te scoren voor in de trein. De subway hebben we net misgelopen en daarom hebben we alleen wat fruit en cakejes tot morgenochtend. Komt vast wel goed.

Het station is megadruk. Natuurlijk moeten we weer sjouwen omdat er geen lift of roltrap is. Eenmaal in de wachtkamer deelt Hans de treinkaartjes uit. We zitten als groep bij elkaar, drie zitten in een coupé met Chinezen. Ik baal als blijkt dat wij dat zijn samen met Hans. Maar gelukkig hebben we één benedenbed. Daarmee kunnen we in ieder geval zitten. Ed haalt nog een biertje en komt met een bak instant noodles aan. Getver, dat ga ik echt niet eten, dan maar honger.

We worden naar het perron geschreeuwd. Chinezen die wat te regelen hebben, hebben de nare gewoonte te gaan schreeuwen. Je schrikt je regelmatig rot, als je vlak naast ze staat  en ze in je oren beginnen te tetteren. Het klinkt ook naar, op het agressieve af, een glimlach kan er dan meestal niet af. 

In de trein natuurlijk even chaos totdat iedereen zijn/haar plekje heeft en de bagage is opgeruimd. De trein is netjes, schoon en we boffen. In onze coupé een pas getrouwd stel met de moeder van de bruid. Het jonge stel geeft les, zij geeft scheikunde en hij seismologie. Ze zijn duidelijk dol verliefd en moeder en dochter hebben een hechte band. Het blijkt dat vader al jaren geleden overleden is. Ze spreken goed Engels en we praten over van alles. Het wordt helemaal  leuk als ze een denkspelletje te voorschijn halen dat we om de beurt proberen op te lossen. De tijd vliegt, er worden lekkere dingetjes uitgedeeld, thee gedronken en dan gaat het licht uit. 22.00 uur, tijd om te slapen. Snel de bedden opgemaakt, en onder het dekbed. Ik mag in het 1e bed, wat een verademing, meer ruimte, geen claustrofobische toestanden. Hopelijk word ik morgen in Beijing wakker.