VRIJDAG 9 FEBRUARI 2018, USHUAIA

Om 6.00 uur worden we voor de laatste keer wakker gemaakt met muziek en de woorden ‘My dear passengers…’. Dat betekent dat we binnen nu en een half uur aanmeren in Ushuaia. Ik spring onder de douche en kleed me zo snel als ik kan aan. Dat aanmeren wil ik wel meemaken na de marteling van de Drake Passage. De eerste trap naar de lounge, naar buiten en dan nog 3 trappen. Buiten adem bereik ik het bovenste dek, de verkoudheid zit me behoorlijk dwars. Op het bovenste dek zie ik de MS Ushuaia de haven van Ushuaia invaren met een slakkengang. En dat is niet voor niets, het schip moet namelijk ‘inparkeren’. Nu zie je pas goed hoe de bemanning op elkaar ingespeeld is. Er wordt weinig gecommuniceerd, iedereen weet precies wat hij doen moet. Langzaam maar zeker draait het schip richting de kade. Dan gaan de eerste haken over boord richting de wal. Aan de haken zitten de dikke trossen. Trossen vast op de kade en aantrekken maar. Net zolang tot het schip bijna tegen de kade ligt.

Wauw! Tijdens het aanmeren hebben we gelukkig ook even achterom gekeken. De zonsopgang is het bekijken zeker waard. Nog een laatste blik naar beide kanten en dan is het tijd voor ons laatste ontbijt op dit schip. Eerst nog even de koffers in de gang, die worden namelijk van boord getakeld terwijl wij aan het eten zijn en de benodigde formaliteiten worden afgehandeld.

Een vreemd ontbijt. 90 passagiers, 40 bemanningsleden, 10 dagen, een beperkte ruimte, prachtige momenten, de marteling van de Drake Passage, het is voorbij. Natuurlijk hebben we niet met iedereen intensief opgetrokken, maar een aantal mensen is ons zeker nauw aan het hart gegaan. Zo was er de 78-jarige vader met dochter en schoonzoon uit Australië die ondanks de ongemakken van een herseninfarct naar Antarctica wilde, de Venezolaan met zijn twee vrienden uit Duitsland en Amerika die met zijn zieke lijf dezelfde droom had, de moeder die haar dochter op Palmer Station ging bezoeken en weer voor maanden afscheid moest nemen, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ze hebben het allemaal gered, ze hebben genoten en afgezien en nu is het tijd voor afscheid. Van de ongelooflijk vrolijke attente serieuze professionele bemanning en al die passagiers. En niet in de laatste plaats van de adoptiemoeder van Koe. We moeten zeker langskomen in de UK, hoe dan ook krijgen we een foto als Koe is aangekomen in haar nieuwe huis. De loopplank af, de bagage gevonden, de laatste omhelzingen, even wachten op ons vervoer naar het hotel en dan is het echt voorbij.

Eenmaal terug in ons hotel boffen we. Ondanks dat het pas 8.30 uur is mogen we al op onze kamer. En die is heerlijk ruim. Een verademing. Ik voel me echter niet ok. Het lijkt wel of ik nog steeds op het schip loop, de duizeligheid wil niet voorbij gaan. Dat wordt dus echt rustig aan doen vandaag.

We hebben een klein probleempje, het schone ondergoed is bijna op…. Hopelijk lukt het iets te regelen voor morgenochtend vroeg, anders moet ik of nieuw kopen of wassen en nat meenemen naar Iguazu. We leveren het in bij de receptie, ze gaan een poging wagen. Om 10.00 uur kunnen ze naar de wasserij bellen.

Nadat we de boel een beetje gereorganiseerd hebben gaan we eerst op zoek naar goede koffie. Bij Tante Sara treffen we nog twee passagiers. Dat zijn niet de laatste. De hele dag door komen we overal bemanningsleden en passagiers tegen die wat vrije tijd hebben voordat ze weer terugvaren naar Antarctica of naar de volgende bestemming vliegen. Veel passagiers hebben net als wij Patagonië en Antarctica gecombineerd. Ik ben blij dat we eerst Patagonië hebben gedaan, de reis bouwde op naar steeds meer ijs en heftiger indrukken. Tijdens het laatste deel van onze reis, de watervallen van Iguazu kunnen we hopelijk een beetje bijkomen en lekker opwarmen.

Tussen alle dertien in een dozijn souvenirwinkels vinden we een paar kleinere winkels met handgemaakte spulletjes van een aanzienlijk betere kwaliteit. Daar vinden we een paar leuke dingen voor thuis. Richting het hotel bij de apotheek hoestdrank en haarspelden gekocht. De hoestdrank spreekt voor zich, de haarspelden ben ik al vanaf 30 januari kwijt. Op de een of andere manier verdwijnen die dingen bij mij altijd. Eenmaal terug in ons hotel blijkt dat de was gaat lukken, dat is echt superfijn!

Echt slapen doen we niet, maar ergens zijn we toch weggedommeld, om 14.00 uur gaat de wekker, tijd om wat te gaan eten. We besluiten naar Dali te gaan, een trendy tentje dat lekker dichtbij is en waar we een broodje gemakkelijk met zijn tweeën kunnen delen en ze goede koffie hebben. Ik bestel er nog een supergezonde smoothie bij in de hoop dat die vitamine shot me helpt de verkoudheid te overwinnen.

Nog een rondje langs de haven, wat foto’s van de vogels en de MS Ushuaia en dan weer terug naar het hotel. Daar ligt de was al klaar. Instapkaarten voor alle drie de vluchten van morgen gedownload, mail en WhatsApp bijgewerkt en verder niks.

Tsja en dan moeten we toch nog een keer naar buiten voor het avondeten. Ik heb echt nergens trek in, ben nog steeds zwabberig. In de hoop dat ik opknap bestellen we bij een restaurant in de buurt 2 salades. Mijn salade Caprese is echt verschrikkelijk. Vooral veel olijven, belegen kaas en verlepte sla. De bediening is ongelooflijk chagrijnig. Gelukkig is de jus d’orange wel goed. Daar knap ik echt van op. Na 3 keer om de rekening gevraagd te hebben kunnen we eindelijk weg. Tegen mijn principes in schrijf ik voor het eerst een slechte recensie op Tripadvisor. Hier wil je gewoon niet zijn….

Eenmaal in het hotel is het een kwestie van bagage herpakken. Het wordt weer spannend morgen, moeten we bijbetalen of niet? We gaan het zien. Eerst slapen, morgen worden we om 7.00 uur opgehaald…..