VRIJDAG 26 JANUARI 2018, VAN EL CALAFATE NAAR USHUAIA

Hoera, ik voel me weer fit, een beetje raar gedroomd (niet zo gek met al die indrukken) maar verder goed geslapen. Gelukkig geen buikpijn meer. Gisteravond heb ik Ed zijn tas nog gemaakt: genaaid, geplakt en met ducttape vastgezet. Hopelijk houdt de tas het tot het einde van de reis, we hebben namelijk nogal wat verplaatsingen voor de boeg. De bagage is in verband met onze vlucht naar Ushaia ook al omgepakt. Dat betekent hopen dat die niet al te veel boven de 15 kilo komt (zo niet wordt het bijbetalen) en flink sjouwen met de handbagage die nu topzwaar is.

Zo ver is het gelukkig nog niet, we hebben de ochtend voor onszelf. Na het ontbijt wandelen we met de reisleider naar het centrum van El Calafate. Daar staan we klokslag 9.30 uur als eerste voor de deur van het bureau van de Argentijnse luchtvaartmaatschappij. Voor we het weten zijn we ingecheckt op onze vluchten vanaf Ushuaia naar Buenos Aires en hebben we zelf onze tickets digitaal. Vanaf 29 januari hebben we namelijk geen reisleider meer. Mochten we geen contact krijgen met de touroperator dan kunnen we een en ander zelf regelen. Prettig geregeld dus!

Nog 1 keer naar de baai met vogels in de hoop dat de flamingo’s dit keer dichterbij zitten. Een lekker stuk lopen, dat voelt goed na de busdag van gisteren. We slenteren langs alle winkeltjes zonder wat te kopen want dat zou alleen maar meer gewicht opleveren. We hebben wel wat ideeën maar die kunnen we ook de allerlaatste dag in Buenos Aires realiseren.

Het stikt in Argentinië van de loslopende honden. Ook in deze winkelstraat. Ze doen niks, lopen met je mee, spelen met elkaar of liggen languit op straat, in de berm of op de stoep. Ze zien er in de regel goed uit. Niemand die ze schopt of wegjaagt, terwijl ze soms danig in de weg liggen. Naast loslopende honden hebben veel Argentijnen ook zelf een hond. Dat varieert van een schoothondje dat gedragen wordt, tot een flinke uit de kluiten gewassen herder of labrador of iets dergelijks, al dan niet aan de lijn. Één hond is ons in het bijzonder opgevallen, een grote enorm dikke hond met een wat vunzige vacht die languit op de stoep voor de winkels ligt of wat heen en weer sjokt. Door zijn gewicht kan hij niet normaal lopen. Zijn loop heeft iets van een kruising tussen een pinguïn en een hond. Ineens zien we wat de oorzaak is, deze slimmerik verblijft in de buurt van de carniceria (de slager)! Waarschijnlijk wordt hij daardoor meer dan goed voor hem is gevoerd. Ook wij eten hier te veel en ook niet altijd even verstandig….

Bij de baai geen flamingo’s helaas, dus terug door de winkelstraat op zoek naar koffie. Vlak voor het laatste stuk naar ons hotel (langs een snelweg en over gravel, niet echt fijn) zit een panaderia. Daar ontmoeten we nog 2 reisgenoten. En ja hoor we gaan alle vier weer voor schut. Ed neemt een enorme tompouce en koffie, ik een wat bescheidener soort van koffiebroodje en cappuccino. Straks gaan we net als die hond ook op pinguïns lijken. Door alle koolhydraten zijn de buiken weer wat ronder geworden. Dat werken we er thuis met veel groente en zo wel weer af. Dus kom op nog 2 croissantjes mee voor de lunch en dan terug naar het hotel.

Bekend ritueel, bagage pakken, inladen in de bus, instappen en op naar de luchthaven. Die 10 kilometer gaan vlot, net als het inchecken. Onze 16,8 en 17,0 kilo mogen zonder bijbetaling naar binnen. De ruim 20 kilo van een reisgenoot niet, daarvoor moet een beetje voor worden bijbetaald. Dan het bekende wachten, banaantje, croissantje en sinaasappel eten en het vliegtuig in.

Wauw, we boffen! We zitten bij de nooduitgang dus lekker veel beenruimte. De raamplaats blijft leeg dus snel voor de start bij het raam met de camera in de aanslag. We zien El Calafate onder ons verdwijnen en vliegen dan de wolken door. Voor we het weten (ruim 1 uur) zakken we alweer en doemen de bergen rond Ushaia op. Die ruim 800 kilometer zijn zo toch een stuk sneller afgelegd dan met de bus. Niet dat dat vervelend was, integendeel. Maar inmiddels hebben we zoveel kilometers met de bus afgelegd dat dit wel even lekker is. Natuurlijk nog wel een klein stukje met de bus naar het hotel maar dat was dan ook wel zo’n beetje het laatste.

De eerste indruk van Ushaia is heel positief. Het is mooi weer en dat is bijzonder, want het kan hier behoorlijk nat, koud en winderig zijn. Het heet niet voor niets ‘Fin del mundo’ (einde van de wereld). Het stadje ligt op een helling en het centrum heeft een leuke winkelstraat met allerlei restaurants. Als we de haven zien met een aantal flinke cruiseschepen begint het te kriebelen. De MS Ushuaia, het schip waarmee we naar Antarctica gaan, ligt er echter nog niet. Die is als het goed is ook een stuk kleiner dan de schepen die nu aangemeerd liggen.

Het hotel ligt in het centrum, de kamer is ruim, de badkamer schoon en alles is heel. Superfijn want we blijven hier vier nachten. Kunnen we eindelijk de bagage wat uitpakken en reorganiseren. Tot op heden lieten we alle bagage in de tassen omdat we steeds na 1 of 2 nachten weer vertrokken. En heel belangrijk: we kunnen de was laten doen. Ik heb nog maar 1 onderbroek dus dat werd wel tijd. Zo lekker dat we ons nu echt even kunnen installeren, even de druk eraf, het wordt nog spannend genoeg allemaal.

Een paar dunne dingen was ik even zelf zodat we ze morgen gelijk weer aankunnen. Onze kleding is vanwege de maximaal 15 kilo bagage beperkt, er moest vooral voor Antarctica nogal wat mee. Tot op heden gaat het prima, wat we bij ons hebben zit lekker en is snel droog.

Op ons gemak verkennen we de haven en het centrum van Ushaia. Natuurlijk eerst naar de haven, kijken waar we 30 januari gaan inschepen. We kunnen het ons nog niet voorstellen dat we dit echt gaan doen, we hebben het nu al top! Even voorbij de haven horen we muziek. Eerst zien we een soort van overdekte gang met allemaal kraampjes met zelfgemaakte spulletjes, sieraden, wollen kleding, woonaccessoires etc. Aan het einde van de gang wordt de muziek sterker. Als we naar buiten gaan blijkt dat daar op een plein diverse koppels de tango aan het oefenen zijn. Zeker geen professionals maar gewoon mensen die graag dansen en daar meer of minder goed in zijn. Superleuk om te zien en de muziek te horen. Dit is echt Argentinië.

Zo langzamerhand hebben we zin in koffie, het is nog net te vroeg om te eten. Dus een stop bij een cafetaria met een plekje bij het raam. Uit de zon want achter glas is het echt te warm. Buiten is het ook steeds jas aan, jas uit. Als de zon er is moet de jas uit maar zodra je in de schaduw loopt en/of er wat wind is moet die weer aan. Ik geloof dat ik mijn donzen jasje wel twintig keer aan en uit gedaan heb het laatste uur.

In de cafetaria zoeken we via Tripadvisor een restaurant in de buurt. Het blijkt dat pal tegenover ons hotel een restaurant zit dat heel recent nog uitstekende reviews heeft gekregen. We wagen het erop. We hadden geen betere keuze kunnen maken. De bediening is echt heel vriendelijk en heel voorkomend. Het interieur is superleuk, er is namelijk van alles te zien. Op de kratten aan de muren staat van alles, van een walvisbot tot oude foto’s en gereedschap tot modernere gekkigheid. Het eten is grandioos. De toverwoorden zijn aandacht en passie. Het is duidelijk dat de eigenaar en de kok daar een overdosis van hebben die ruimhartig met ons gedeeld wordt. Zelf gebakken brood, als voorgerecht delen we krokante garnalen, ik forel met citroen/pestosaus en gegrilde groenten, Ed gegrilde zalm met pompoenpuree, en als dessert Ed crème karamel met vers fruit en ik een Argentijns dessert van bladerdeeg, mascarpone, amandelen, pompoen en siroop waardoor er geen gaatje meer overblijft. Tot slot espresso en dan pfffffffff rollend terug naar de overkant naar ons hotel. Wat een heerlijke avond. Morgen echt wat minder….