Vrijdag 21 november, van Quito naar Papallacta

Om nog wat van Quito te kunnen zien staan we vroeg op. Koffers pakken, om 7.00 uur ontbijten en om 8.00 uur weg. Ondanks het goede bed en de lekkere kussens slaap ik beroerd. Weer een korte doorbroken nacht. De jetlag blijft na zeuren.

De ontbijtruimte is op de 4e etage. Het blijkt een soort serre met fantastisch uitzicht op de stad en de Virgin de Quito. Het ontbijt is heerlijk, even file bij de toaster maar dan is het ook genieten van vers fruit, roerei met ham, toast etc. etc. Laatste spullen in de koffer en dan begint het gepuzzel voor Armando en de chauffeur om de koffers weer in de bus te krijgen. Het past net niet, 1 koffer past niet in de bagageruimte. Een betere score dan gisteren, toen bleven er 2 koffers over.

Na een kort ritje stappen we uit bij de Basilica del Voto National, de kerk die niet af is. Uit de voorgevel steekt op een paar plekken betonijzer. Er zijn volgens Armando maar 3 van zulke kerken in de wereld: de Notre Dame in Parijs, een kerk in New York en de Basilica del Voto in Quito. De dieren van de Galapagos fungeren als waterspuwers. Schildpadden, gordeldieren, leguanen en andere beesten versieren de dakranden.

Bij binnenkomst liggen kaarsjes te koop. Ik krijg er één van Marijke. Dus op zoek naar het Maria-altaar. In de kerk schitterende glas in lood ramen. Een altaar aan het einde en in het midden van de kerk, een Maria-kapel of -altaar ontbreekt. Bij het altaar in het midden van de kerk staat wel een rijk gedecoreerd Maria-beeld en een plateau waar kaarsjes kunnen worden gebrand. Tijd voor het kaarsje en een moment van bezinning.

Weer buiten lopen we om de kerk en zien we een deur op een kier staan. Ik aarzel, er staat een steiger achter. We worden vriendelijk toegelaten, op de steiger zit iemand die de ornamenten aan de muren afstoft. De ruimte blijkt een rijk gedecoreerde Maria-kapel. Met in een nis diverse Mariabeelden vanuit verschillende landen in vitrines. Vandaar dat we het Maria-altaar niet konden vinden. We mogen officieel geen foto's maken. Zonder flits lukt het toch een paar indrukken vast te leggen. Net op tijd terug bij de bus voor een korte rit door de drukke straten van Quito naar Plaza San Francesco en de gelijknamige kerk.

Na een korte uitleg over deze op Inca-ruïnes gebouwde kerk gaan we naar binnen. Er is een kerkdienst aan de gang. Als ik het goed heb, wordt net het Onze Vader gebeden. Via de zijkant kunnen we zien hoe rijk versierd de kerk is, veel goud, realistische beelden, schilderingen op de muren en de plafonds. De rechter zijkant wordt gerestaureerd, die is helaas niet toegankelijk. Als het bekende Gloria Hallelujah wordt gezongen, zingen diverse toeristen vanaf de zijkant mee. Ook ik kan de verleiding niet weerstaan, een katholieke opvoeding kun je nu eenmaal niet ontkennen.

Buiten wacht de koffie, een lekkere capuccino met veertje in de melk en oreo koekjes. Armando weet ons wel te verwennen. Om tijd te besparen bestellen we vast onze lunch, die wordt klaargemaakt als wij de Iglesia La Compaña de Jésus en het presidentieel paleis bezoeken.

In de La Compaña de Jésus mogen geen foto's gemaakt worden. In deze kerk die wordt beschouwd als de mooiste van de wereld, zitten kilo's goud verwerkt. De kerk heeft ook diverse kapellen waar schilderijen, tekeningen en andere aan de kerk verbonden zaken tentoongesteld worden. Zoals een drukpers en een boekbindmachine. Opvallend zijn de vele kleine engelenhoofdjes, verwerkt tussen de ornamenten en beelden. Voor in de kerk is een ronde, naar het plafond gerichte, spiegel geplaatst. Daarmee kun je de plafonds maar ook het altaar en het orgel beter bekijken. Helaas is er geen boekje met goede foto's van de kerk, we kopen daarom 4 niet al te beste ansichtkaarten ter herinnering.

Op naar het presidentieel paleis. Daar is de rode loper uitgelegd, er komt hoog bezoek uit Nicaragua. Dat is pech voor ons, wij mogen niet verder dan het voorportaal en krijgen slechts een glimp van de binnentuinen van het paleis te zien. Niet te missen zijn de geuniformeerde wachters die stram naast de ingang van het paleis staan. Zoals gebruikelijk bij wachters verblikken of verblozen ze niet, zelfs niet als toeristen samen met hen op de foto gaan.

Voor het presidentieel paleis ligt een plein met veel groen. Net als op andere pleinen zitten verschillende generaties met de daarbij behorende kentekenen op de bankjes. We genieten nog even van het zonnetje, donkere regenbuien komen dichterbij.

Terug naar Plaza San Francesco, daar wacht onze lunch. Als het een beetje gaat regenen kruipen we dichter onder de metalen parasolletjes. Na een prima Ceasar salade, voor Ed een biertje en voor mij een door Armando bestelde vruchtensapmix kunnen we er weer tegen. In de bus toch even mijn vest gewisseld, ongemerkt een natte rug gekregen.

We hebben zo'n 2,5 uur reistijd voor de boeg richting Papallacta en passeren de Papallacta pas op 4065 m. Jammer genoeg is het bewolkt en zijn de besneeuwde toppen van de omringende vulkaantoppen niet zichtbaar.

De wegen zijn op een paar stukken na goed. De plekken waar aan de weg wordt gewerkt resulteren in files en verlenging van onze reistijd. Hopelijk kunnen we nog wel het warme water bij ons volgende hotel in, daar komen we tenslotte voor. Onderweg ontmoeten we nog een aantal lama's die de snelweg als rustplaats hebben uitgekozen. Ze blijven stoïcijns op hun plek, zelfs als het verkeer rakelings langs raast.

En dan is het zover. We arriveren om 16.30 uur in ons resort met thermale bronnen. Daar kunnen we heerlijk gaan genieten van het warme water. Het resort bestaat uit een centraal gedeelte grenzend aan diverse huisjes met daartussen thermale bronnen in een parkachtige omgeving. Je hebt je eigen warme bad tussen de tropische planten pal voor je deur. De huisjes zijn ruim, net als de badkamer. Het is allemaal heerlijk luxe. Even verder op zijn grotere baden. Snel de koffers open, zwemkleding eruit en op naar de baden. Het regent een beetje, maakt niet uit, nat worden we toch!

Het is even zoeken hoe het werkt, er zijn wel kluisjes maar we zien niet hoe en waar je een sleutel krijgt. Dus kleding in de tas en ergens aan een kapstok dicht bij het bad waar we als eerste ingaan. Eerst een warme stortdouche en dan het water in. Het is echt waanzinnig lekker en als er een aantal medereizigers opduiken is de pret niet van de lucht. Er zijn ook koude dompelbaden, die probeer ik natuurlijk ook. Ed laat het koude water lekker links liggen. We gaan een stapje verder en ontdekken een ander bad. Het blijkt zo warm dat je er op een gegeven moment echt uit moet. Lekker in de buitenlucht met je voeten in het warme water. We komen hier echt bij. Water werkt voor mij zo wie zo altijd ontspannend. Nog even douchen en dan terug. Op naar een warme maaltijd.

Het resort heeft een goed restaurant met vriendelijke bediening. De Ceasar salade wordt voor ons over twee bordjes verdeeld en is net als de zalmforel heerlijk. Natuurlijk ook een capuccino, deze keer met een ontzettend dikke schuimkop. We voelen ons heel rijk en voldaan en gaan rozig naar het huisje terug.

Daar blijkt wifi geweldig te werken zodat ik zonder enige inspanning mijn reisblog kan bijwerken en foto's op Internet kan zetten. Zo is het leuk en goed te doen.

Minder leuk is het gerommel van mijn darmen. Helaas niet de eerste vakantie dus aan de loparamide om te zorgen dat ik in de benen blijf. Om 23.00 uur is het mooi geweest, morgen weer een nieuwe dag.