VRIJDAG 19 JANUARI 2018, VAN EL CALAFATE NAAR EL CHALTÉN

Het was een onrustige nacht. Het hotel is heel gehorig en daar hielden onze bovenburen duidelijk geen rekening mee. Het leek wel of ze aan het voetballen waren in de kamer, rond 0.00 uur en tegen 05.00 uur nog een keer. We waren dan ook behoorlijk brak toen de wekker ging. Spullen inpakken, douchen en toen een heel raar geluid buiten. De ibiskolonie van even verderop had besloten te ontbijten op het grasveld voor onze kamer. De meeste waren alleen maar bezig met zoveel mogelijk beestjes uit het gras plukken. Een paar waren om wat voor reden dan ook continu een soort van raspend geluid aan het maken. Totdat er een poes om de hoek kwam, toen waren ze verdwenen.

Op naar het ontbijt, daarna koffers in de bus en stipt om 8.00 uur vertrek naar El Chaltén. Opnieuw een behoorlijke afstand van zo’n 220 kilometer. Een hele mooie route met weidse uitzichten begrensd door bergketens. Af en toe zien we nandu’s en guanaco’s maar dan moet je wel wakker blijven…..

Gelukkig is er een koffiestop bij het hotel restaurant La Leona dat aan de Rio La Leona ligt. Dit hotel heeft een bijzondere geschiedenis met als meest markante punt het bezoek van Butch Cassidy, de Sundance Kid en zijn vrouw Ethel Place, die na de overval van de Londres en de Tarapaca's Bank in Rio Gallegos ontsnapten en stopten in La Leona. Er is ook een winkeltje bij met geplastificeerde kaarten waar de flora en fauna van het park op staat. Op advies van de reisleider laten we die liggen, in de bus heeft ze een meer algemene voor ons te koop met de fauna van Patagonië. Er is ook weinig tijd, net genoeg voor een foto van de wegwijzer met de afstanden van diverse wereldsteden (Amsterdam 13.515 kilometer) en dan met koffie de bus weer in.

Inmiddels rijden we langs het Lago Viedma. Een van de langgerekte meren dat voor een deel in het Nationale Park Los Glaciares ligt dat wordt begrensd door het Andes gebergte. De pieken van de Cerro Torre (3.128 meter) en de Fitz Roy (3.405 meter) liggen in de wolken die vage regenboogkleuren hebben. Een bijzonder natuurverschijnsel veroorzaakt doordat er wat lichte regen of mist in de bergen valt. Hopelijk gaan we de bergpieken deze dagen ook nog in de zon zien.

Al rijdend zien we van een flinke afstand de eerste drijvende ijsbrokken in het Lago Viedma. Die gaan we morgen van dichterbij zien als we met een boot richting de Viedma gletsjer gaan varen. Daar vallen met enige regelmaat brokken ijs vanaf die dan terecht komen in het Lago Viedma. Ook de gletjser zelf, blauwig ijs tussen de bergwanden wordt zichtbaar. Heel benieuwd hoe dat er van dichtbij uitziet, vandaag staan er echter andere dingen op het programma.

Rond 11.30 uur komen we aan bij de ingang van het Nationaal Park Los Glaciares. Bij het informatiecentrum krijgen we uitleg over het park en de dingen waar we op moeten letten. Belangrijk is bijvoorbeeld dat je bij de wandelingen geen zwerfhonden mee het park inneemt, die lopen namelijk regelmatig met de wandelaars mee en vormen een bedreiging voor de kwetsbare natuur. Als we weer buiten staan wacht een cadeautje. Twee grote condors cirkelen boven het informatiecentrum. Dat is nog eens een warm welkom.

En dan rijden we El Chaltén binnen. We stoppen even bij een cafetaria/panaderia waar onze reisleider de lunchpakketten ophaalt die door ons en andere reisgenoten bij haar zijn besteld. Nu hoeven we niet te zoeken voor de lunch maar kunnen gelijk na het inchecken in het hotel gaan wandelen. Dat doen we ook, even de boel op orde en dan naar buiten.

Eerder hebben we van onze reisleider al een kaartje met de wandelingen gekregen die we vanuit El Chaltén en omgeving kunnen lopen. Het weer is goed, de zon schijnt volop, er wordt geen regen verwacht maar het waait behoorlijk. Ondanks het mooie weer is het belangrijk dat je altijd warme en waterdichte kleding mee hebt en genoeg eten en drinken. Het weer kan altijd zo maar omslaan. En als we gaan wandelen dan is het dringende verzoek op te schrijven waar je gaat wandelen, wanneer je weggaat en wanneer je weer terug bent gekomen. Zekerheid voor alles!

We kiezen voor een wandeling langs de rivier richting een uitzichtpunt. Het is even zoeken naar het begin. Als we verderop andere wandelaars zien (herkenbaar aan de schoenen, rugzak en zo) lopen we ze gewoon achterna. Goede actie, helling op en daar is het begin van de trail. Overal bordjes die aangeven dat je niet buiten de trail mag lopen, geen afvalbakken (afval mee naar huis nemen dus) en aan het begin een controlepost met een boswachter. Bijzonder van dit Nationale Park is dat je geen entreegeld hoeft te betalen. Dat verklaart mogelijk het aantal mensen, net wat te veel eerlijk gezegd.

De trail blijkt steiler dan gezegd…. We hadden het kunnen weten, voor een uitzichtpunt moet je naar boven ….. Maakt niet uit, het is heerlijk, lekker bewegen na al dat in de bus zitten. Mooie omgeving met wisselend uitzicht op de bergen, een waterval (Margarita) en de Viedma gletsjer.

We proberen zoveel mogelijk dieren te spotten maar dat is lastig. Het is geen file lopen maar er zijn best veel wandelaars. Dus als we vogels horen zijn ze vaak ook snel weg. Het lukt ons met enige moeite de grote spechten te fotograferen. Ed spot ze met zijn verrekijker en ik doe mijn uiterste best ze scherp op de foto te zetten. Een behoorlijke uitdaging omdat ze ver weg zitten en ze natuurlijk ook niet even poseren. We zijn aardig op dreef, vlak voor de laatste helling eerst een broodje. De afstand is toch net even te ver, we moeten nu echt even wat eten. Dan nog een klein stukje en dan zijn we bij ons doel op 600 meter met zicht op de Cerro Torre. Zittend op een bankje in de felle zon genieten we van het uitzicht op de bergen en de gletsjer. De hoogste toppen blijven in de wolken helaas maar de gletsjer wordt af en toe zichtbaar. Als we even zitten komen er nog 6 reisgenoten aan wandelen, we waren dus niet de enige die voor deze trail kozen.

We besluiten niet verder te lopen. We hebben er inmiddels 2 uur opzitten. Naar beneden gaat weliswaar sneller maar morgen is er nog een dag en die tracking schijnt stevig te zijn. Dus relaxed naar beneden, goed opletten waar we onze voeten neerzetten want het is zeker geen gebaand pad. Wortels van bomen, gravel, steile hellingen met grote stenen en zelfs een klein stukje waar je je aan een ketting kunt vasthouden omdat het zo smal is.

Eenmaal terug in El Chaltén gaan we op zoek naar een terras. Ed wil zijn schoenen uit, zijn tenen doen behoorlijk zeer. We landen bij de panaderia van onze lunchpakketten. Daar kiezen we een biertje (Ed) en een milkshake met bosbessen (ik). Heerlijk in de schaduw uit de wind komen we bij. Als je gaat zitten dan voel je echt dat dit geen dagelijkse kost is.

Nog even een uitstapje naar de supermarkt annex souvenirwinkel annex kampeerwinkel. Het stikt hier van de backpackers en dus is er een behoorlijk assortiment houdbare artikelen en kampeerspullen. Maar ook het felbegeerde boekje met de flora en fauna van Patagonië en Antarctica. Dat schaffen we aan (met van een reisgenoot geleend geld, we hadden even niet genoeg bij ons). Tot onze grote verrassing hebben ze hier ook yoghurt zonder suiker, dat wordt genieten straks. De mierzoete dunne variant vinden we niet echt wat.

Nog zo’n 500 meter en dan zijn we weer in ons hotel. Het is op, we eten de yoghurt, ploffen op bed en vallen als een blok in slaap. Om 19.30 uur worden we wakker, oeps waar gaan we eten? Dat is hier een beetje onduidelijk. De backpacker cultuur maakt dat er veel barretjes, hamburgerrestaurantjes en zo zijn, helaas met veel lawaai. Maar gelukkig ontdekken we ook een Argentijns restaurant waar we weer samen een biefstukje met sla en frietjes en een flan toe delen. Natuurlijk met een lekker glas rode wijn. Nog een espressootje en dan is de dag op. Terug naar het hotel. Reisverslag, lezen en slapen.