VRIJDAG 12 JANUARI 2018, VAN BUENOS AIRES NAAR PUERTO MADRYN

Goed uitgerust worden we rond 5.30 uur (Nederlandse tijd 9.30 uur) wakker. Dat valt niet tegen. Het was een prima bed, de straatgeluiden vielen mee net als de warmte. Lekker douchen, goed nadenken over wat we aan doen en wat we in de handbagage stoppen want we moeten nu al rekening houden met de excursie van morgen, de pinguïns van Punta Tombo. Daar kan het fris zijn.

De bagage nemen we gelijk mee naar beneden. Dat kan maar beter gebeurd zijn met de wat onbetrouwbare liften. We voelen er weinig voor al die kilo’s 4 etages naar beneden te sjouwen.

Het hotel serveert een prima ontbijtbuffet in het sfeervolle restaurant met oude lampen en andere details uit de jaren 1920-30. Er is van alles wat. De yoghurt is dun en zoet, de koffie supersterk, vers fruit, broodjes en croissants. Nog even snel naar de kamer en dan is het tijd voor de city tour.  Voordeel van de city tour is dat we in vrij korte tijd de highlights van de verschillende wijk kunnen bekijken. De afstanden zijn groot en het is zeker in de oude volkswijken niet altijd veilig.

We starten in Recoleta en verbazen ons op de grote begraafplaats over de pompeuze graven die in een variërende staat van onderhoud zijn. Voor de rijken van Argentinië is dit de plek waar je begraven wilt worden. De families zijn echter niet altijd in staat gebleven de graven te onderhouden. Veel graven hebben achterstallig onderhoud en sommige zijn in zo slechte staat dat restaureren geen optie lijkt. Je zadelt de achterblijvers natuurlijk ook wel met fors onderhoud op met je tombe op Recoleta….

Ook Evita Peron ligt hier begraven, het einde van een lange reis waarin haar resten telkens op geheime locaties werden ondergebracht. De tombe zelf is niet echt indrukwekkend, een metalen plaquette geeft aan dat ze hier ligt. Het is één van de weinige graven waar door bezoekers nog steeds regelmatig bloemen worden gelegd.

Het verhaal van Rufina Cambaceres maakt indruk. Deze jonge vrouw is op haar 19e verjaardag dood gevonden en bijgezet in een marmeren sarcofaag. Een week na de bijzetting bleek de deksel van de sarcofaag verschoven. Rufina bleek slechts in coma en dus levend begraven te zijn…

Net buiten de begraafplaats bevindt zich de Iglesia del Pilar een spierwit kerkje met een bijzondere inrichting. Het spreekgestoelte, het zilveren altaar maar vooral een beeld van Christus maakt indruk. Niet eerder heb ik hem als een soort van denker afgebeeld gezien met de doornen kroon, geschaafde en geschaafde knieën. Een moment voor de kruisiging dat onmacht en menselijkheid uitstraalt.

Buiten in het parkje voor de kerk is nog een bijzonder beeld te vinden. De zware takken van een enorme boom worden ondersteund met ijzeren steunen. Op één plek wordt een tak ondersteund door een beeld van een sterke gespierde man.

Door naar de Plaza de las Naciones Unidas. Daar is een bijzonder kunstwerk te vinden de ‘Floralis Genérica’ van Eduardo Catalano. De bladen van de enorme bloem van hergebruikte metalen platen opende en sloten oorspronkelijk elke dag. Jammer genoeg gebeurt dat nog maar eens per week. Wij treffen het dat de bloem geopend is. De glimmende bladen weerspiegelen de omgeving en geven zo een extra dimensie aan dit mooie kunstwerk. Met een beetje zoeken zien we ook onszelf weerspiegeld in een bloemblad.

We stoppen bij de plek waar Evita Perón gestorven is. De presidentiële ambtswoning van Juan en Evita is door militairen gesloopt. Ter nagedachtenis aan deze bijzondere vrouw is een monument neergezet. Het valt me op dat haar ranke postuur in schril contrast staat met de harde lijnen van het monument net zoals haar eisen botsten met de toen geldende mores.

We verlaten de wijk Recoleta en gaan naar San Telmo. Een wijk vol stripfiguren, beelden en muurschilderingen en fysieke herinneringen aan tijden waarin paarden voor de deuren van uitgaansgelegenheden moesten worden gestald. Ook de mascotte van de wereldkampioenschappen voetbal in 1988 heeft een plek op een kleine tribune gekregen. Een tijd waarin de Argentijnen werden opgeroepen te juichen en te schreeuwen, iets waar ze tot dat moment de doodstraf voor konden krijgen…. Herinneringen aan de onderdrukking steken soms onverwacht de kop op. Zo ook bij de graafwerkzaamheden voor een viaduct. Daar werden de botten van vele vermisten gevonden. Op die plek vonden vreselijke martelingen en executies plaats. De namen staan op kleine bordjes onder het viaduct, stille getuigen van een tijd die nog niet voorbij is. 

Verder gaat onze tocht, nu naar La Boca, de broedplaats van jong voetbaltalent maar ook de gevaarlijkste wijk van Buenos Aires. Het stadion dat in de volksmond La Bombonera (de bonbondoos) wordt genoemd bevat vele muurschilderingen in de kenmerkende blauwgele kleuren. De keuze van die kleuren is bijzonder. Na veel gedoe werd besloten dat de club de kleuren zou krijgen van het eerste schip dat na zonsopgang de haven binnen voer. En dat voer dus onder een Zweedse vlag!  

Het is echt jammer dat de criminaliteit zo toegenomen is. Een klein deel van La Boca wordt zwaar beveiligd voor toeristen. In dit blok van de wijk kun je veilig lopen. Keerzijde is dat het hier supertoeristisch is en meer heeft van een attractiepark dan een kleurrijke volkswijk. Aan alle kanten worden koopwaar en diensten aangeboden. Mannen en vrouwen die voor geld met je poseren alsof je de tango danst, honden met spijkerbroekjes aan, kunstschilders, souvenirkraampjes en winkeltjes, cafeetjes en restaurants. De huizen geven me een dubbel gevoel. Het mag er dan vrolijk uitzien, feit is dat het gewoon geverfde golfplaten zijn, huisjes die per kamer worden verhuurd, nauwelijks voorzieningen hebben en zeker geen airconditioning. Dus bloedheet in de zomer, gewoon diepe armoede…. We ontwijken de drukte en de dubbele gevoelens, duiken een cafeetje in en kiezen voor een goede kop koffie, cappuccino en een croissantje. 

Door naar de haven Puerte Madero. De rit langs de rivier laat nog diepere armoede zien, huisjes die niet af zijn met kinderen achter hekken, goedkope zwembadjes in troosteloze straten, geen groen op plekken onder viaducten en langs drukke wegen. Het verschil met de nieuwe glimmende flats is groot, de omgeving is hier duidelijk schoner en groener en ja de prijzen van deze appartementen zijn torenhoog…

De oude haven is verpauperd, aan de nieuwe wordt hard gewerkt. De delta van de rivier ligt vol met waterplanten, bootjes met ronddraaiende schoepen doen hun best de waterkwaliteit te verbeteren. Tussen de waterplanten is echter ook een flinke hoeveelheid plastic afval te zien. Onder water zal het waarschijnlijk niet veel beter zijn. Het zal wel even duren voordat de kwaliteit omhoog gaat, als dat al ooit gebeurt.

Lunchtijd, op de boulevard staan talloze tentjes die lekkere broodjes verkopen. In de schaduw van de parasols (het is weer boven de 30° Celsius) eten we een broodje kip. De kip is prima, het brood behoorlijk droog, door de hitte of gewoon oud? Geen idee, we spoelen het weg met cola (goed tegen bacteriën) en kunnen er weer even tegen.

De laatste stop voor het busstation is bij de nieuwe haven. Flinke jachten, een mooie brug, het Hilton nieuwe hijskranen, een buitensportplaatsje en ook bijzonder een plek met gifgroene leenfietsen.

Het is tijd om naar het busstation te gaan. Daar is het warm en druk. Bagage van de groep dicht bij elkaar gezet in een hoek bij het raam zodat we die goed in de gaten kunnen houden. We kopen nog wat koekjes en water voor onderweg, proberen rustig te blijven om het zweten te beperken, maken een laatste toiletstop met een zeer bijzondere manier van doortrekken (gat in de muur waar je rechtstreeks aan het mechaniek kunt trekken) en dan kunnen we de bus in.

Het blijkt een luxe bus met brede stoelen die bijna plat kunnen zelfs als de passagier achter je rechtop wil zitten. Buenos Aires uit rijden is een drama. De stad staat volledig vast, dus het duurt een eeuwigheid voordat we een beetje vaart maken. Het is superkoud in de bus, zelfs Ed heeft het koud en pakt een deken. En als het gaat stortregenen druppelt het achter in de bus naar binnen. Pas tegen 20.00 uur, als het donker wordt, en we alle tussenstops gehad hebben komt de vaart er een beetje in.

En dan is er het toilet….. die kan je niet ontlopen in deze lange reis. De bril is stuk en gaat steeds wat omhoog staan. Niet echt gemakkelijk als je je kont toch al niet kunt keren en het gezien de status van dit hokje vooral zaak is zo min mogelijk aan te raken. Maar niet zeuren, het kan erger, er is een toilet en je kunt je handen wassen.

Als het goed is krijgen we een maaltijd, de ervaring van andere reizigers is dat het niet echt lekker is en ook weinig. Maar zover is het nog niet. Eerst gaat het licht uit en worden de tv’s aangezet. De tv waar wij op kunnen kijken heeft zijn beste tijd gehad, alleen de kleur groen is nog beschikbaar. Niet erg, we vermaken ons zelf wel met reisverslag, Dominicus en tablet. Pas als de film afgelopen is gaat het licht weer aan en komt er eten. Net als in een vliegtuig. Tafeltje op schoot, dienblaadje met allerlei gerechtjes (rijst met maissalade, broodje, ham, rood gelatinepuddinkje en nog een lauwwarm bakje met pasta bolognese) en een beker frisdrank of water. Met name het gelatinepuddinkje doet het goed in de groep (niet dus), laat ik dat nu juist het beste weg te krijgen vinden met die zoete kersensmaak. Na het eten gaan de stoelen plat, onder de dekens en slapen. Morgen Puerto Madryn met de pinguïns van Punta Tombo. Zin in!