ZONDAG 11 FEBRUARI 2018, IGUAZU

Het is even omschakelen van de grote landschappen, de kou en de wind naar het tropisch regenwoud, de warmte en de vochtigheid. We zijn blij met het hotel. Het ontbijt is super, heel veel heerlijk fruit en alles waar we verder zin in hebben. Omdat we niet zeker zijn van het tijdstip waarop we worden opgehaald (dat was oorspronkelijk 7.20 uur maar dat is volgens de receptionist verlaat naar 8.00 uur) zijn we op tijd. We willen de bus naar de watervallen niet missen. Het duurt wel even voor wij worden opgehaald. Diverse gidsen gingen onze gids voor. Die arriveert uiteindelijk pas om 8.30 uur. De bus is dan tot de nok toe vol, we vullen de laatste gaatjes op. Dat belooft wat…..

Voor de zekerheid hebben we onze poncho’s en regenbroeken mee. De weersvoorspellingen zijn niet goed. Er wordt flink wat regen en zelfs onweer voorspeld. We gaan het zien. Eerst een lange rechte weg door het tropisch regenwoud en dan uit de bus en in de rij voor de kassa. Het is onvoorstelbaar druk. Een dagje Efteling is er niks bij. Stress bij de kassa want onze pesos zijn bijna op en er is geen Visa teken te zien. De afgelopen twee dagen hebben we nergens geld uit een automaat kunnen krijgen….. Gelukkig, we kunnen toch pinnen. Het gaat wel ongelooflijk traag allemaal. Eenmaal binnen wordt het er niet beter op. De ‘trails’ ofwel de voetpaden die naar de watervallen leiden zijn éénrichtingsverkeer en zo smal dat je elkaar nauwelijks kan inhalen. En wat we ons niet hebben gerealiseerd…… het is zondag….. en ook nog eens een nationale feestdag…… kortom één van de drukste dagen van het jaar. File lopen dus. Volgens onze gids blijft dit de hele dag zo, het is dan ook de vraag wat we precies kunnen gaan zien vandaag.

We starten met een klein stukje trail richting een treintje. Daar is het opnieuw wachten, we krijgen een nummer en moeten wachten tot dat nummer aan de beurt is. In de massa proberen we de moed erin te houden samen met een aantal andere Europese toeristen uit ons groepje. En dan de trein. Die brengt ons richting Devil’s throat, het heftigste stuk van de watervallen aan de Argentijnse kant. Een klein half uurtje met de trein en dan een kwartiertje lopen naar het geweld van Devil’s throat. We lopen over stalen vlonders over de brede rivier. Het is jammer dat het bewolkt is, ondanks dat is de hoeveelheid water indrukwekkend. Eenmaal bij Devil’s throat zijn we niet voorbereid op de enorme kracht van het water. Het stuift alle kanten op, met een bril op is het vrijwel onmogelijk iets van de watervallen te zien. Mijn glazen zitten gelijk vol en in de mist zie ik bijna niks. Capuchon op, zo richten dat de wind niet op mijn bril blaast en dan, wauw wat een uitzicht! Foto’s nemen is link, al dat onvoorspelbare vocht is niet ok voor mijn camera…. Dus ik laat vooral Ed foto’s maken met zijn waterdichte telefoon. Het is echt superheftig. Maar we beginnen wel een beetje te genieten. Water, daar word ik meestal blij van! Terug over hetzelfde pad naar de trein. Onderweg zien we (net als op de heenweg) overal vlinders en natuurlijk het groen van het tropisch regenwoud. We hebben al neusberen en flinke vissen gespot.

Inmiddels zijn we toe aan wat te eten, de afgelopen dagen is dat er regelmatig wat bij in geschoten. Snel een broodje gescoord, even stress want onze trein terug gaat al weer, dat hadden we even niet zien aankomen. Inmiddels regent het, dus mijn poncho aan om mijn rugzak en camera te beschermen.

Terug bij het station starten we met de volgende trail, de zogenaamde ‘upper trail’. Die leidt ons langs de verschillende watervallen. Het is inmiddels opgehouden met zachtjes regenen. Het stortregent. En hoewel Ed al drijfnat is trekt ook hij nu zijn poncho toch maar aan. Het is niet echt koud maar het beetje wind maakt de natte kleren wel oncomfortabel. We houden vol, vinden het eigenlijk wel hilarisch, al die natte mensen met of zonder poncho’s. Hier en daar lijkt het wel een wet t-shirt verkiezing. De Argentijnse vrouwen lijken zich nergens voor te schamen, dikke billen, borsten en buiken het wordt allemaal ronduit getoond in krappe broekjes, navel truitjes of bikinibovenstukjes. En de mannen doen er niet voor onder, menig mannenbuik hangt gezellig over de korte broek, al dan niet onder een transparante poncho verstopt. Zo snel als de regen begon zo rap is het ook weer over. We hopen dat het zo blijft, straks hebben we de boot en het zou fijn zijn als het dan droog is. De ‘upper trail’ is echt super ondanks de regen. De watervallen zijn spectaculair een aaneenschakeling van naar beneden stortend water. Nu de regen is gestopt is het weer lekker warm en zien we ook weer diverse dieren. Heel veel vlinders, vogels, zelfs twee toekans en aapjes.

Om 14.00 uur moesten we ons melden voor de boot. We zijn mooi op tijd. Opnieuw in de rij natuurlijk. De drukte was op de upper trail wat minder, nu is het weer aanschuiven. Geen idee wat we kunnen verwachten. We hebben de boten al gezien en we vermoeden dat we hier niet droger uitkomen…. Het duurt weer eindeloos. Tegen 15.00 uur mogen we eindelijk de hoge trucks in voor de rit naar de boten. Die rit gaat dwars door het tropisch regenwoud. Het doet ons denken aan Costa Rica, supergroen, heel veel verschillende planten. Helaas is de snelheid te hoog om dieren te kunnen zien. Wel veel grote spinnen, Ed ziet in een flits een hagedis, en natuurlijk veel vlinders.

En dan zijn we bij de boten. We krijgen een waterdichte tas voor onze waardevolle spullen en een zwemvest. Als ik vraag hoeveel toeristen ze dit jaar verloren zijn is het antwoord ‘ongeveer 10’! Grapje natuurlijk, maar het wordt wel heftig. We gaan met ongeveer 30 mensen in een soort superspeedboot. In het eerste stuk kunnen we nog foto’s maken. We worden gewaarschuwd als de boel nat dreigt te worden, dan moeten de camera’s in de waterdichte zakken. Het gaat echt als een dolle. De boot stuift over de rivier, tussen de stroomversnellingen door richting Devil’s throat. Het uitzicht is fantastisch. Tijdens de wandelingen zagen we de watervallen meer van boven of op hetzelfde niveau, nu zitten we aan de onderkant.

En dan is het zover. De camera’s moeten weg. En wat er dan gebeurt……. De boot vaart echt recht op de kolken van het naar beneden stortende water in, maakt een draai en vaart terug. In die paar seconden ben je ondanks je poncho of wat je ook maar aan hebt tot op de laatste draad van je ondergoed nat. De bak water die over je wordt uitgestort is niet normaal. En natuurlijk doen we dat niet 1 keer, nee we gaan nog een keer in de herhaling. En als je denkt dat we het gehad hebben maken we nog een rondje langs de andere watervallen. Het is echt supertof, ook omdat de zon inmiddels schijnt. Lekker warm en dan zo’n spectaculaire douche, dat is genieten. Op de terugweg koelen we ook niet meer af, maar drogen we door het zonnetje zelfs een heel klein beetje op.

Eenmaal terug is het weer even gedoe, lange trap omhoog, zwemvesten inleveren, spullen uit de waterdichte zak en weer terug de trucks in. Natuurlijk is dat weer wachten. Maar we hebben nog geluk. De rij wachtenden voor de boten is nu namelijk enorm.

Soppend in onze schoenen weer uit de trucks. Even bijkomen, veel tijd is er niet meer, 17.00 uur moeten we het park uit. Tijd voor een ijsje, dat hebben we deze vakantie nog nauwelijks gehad. We genieten na in het zonnetje waar een hele horde neusberen de boel onveilig maakt. Het zijn er echt veel en ze hebben ook heel veel jongen. Waarschijnlijk scharrelen ze ook achtergebleven voedsel van toeristen bij elkaar, ze zijn namelijk vooral te zien bij de restaurants. Dat is iets wat ik sowieso een dilemma vind. Dit Nationale Park is met heftige ingrepen toegankelijk gemaakt voor hele grote aantallen toeristen. Op deze plek is het meer een pretpark en lijkt er weinig aandacht voor het ecologische systeem, ook niet in de communicatie richting de bezoekers van het park. Tegelijkertijd komt er zo wel heel veel geld binnen, goed voor de economie en het behoud van het park….. Maar de grootschaligheid en de heftigheid vormt wel een schril contrast met ons Nederlandse beleid. Dat overigens de laatste jaren behoorlijk aan het veranderen is. Maar wat is nu wijs? Lastig…

De excursie is voorbij, opnieuw wachten tot de groep bij elkaar is, het park uit en de bus in. De neusberen, apen en vlinders doen ons uitgeleide.

De weg terug gaat redelijk snel, wij worden als eerste bij ons hotel afgezet. In de bus heb ik mijn natte hemdje al verruild voor een droog vest. De airco in de bus op die natte zooi voelde echt niet fijn. Eenmaal in het hotel blijkt dat niet alleen mijn witte sokken maar ook mijn voeten pikzwart zijn. Mijn suède zwarte sneakers hebben behoorlijk afgegeven. Ze zijn rijp voor de prullenbak, de gaten die ik aan elkaar genaaid heb zijn open en groter geworden. Morgen maar wat anders aan.

We hangen onze natte spullen zo goed en zo kwaad als het kan overal en nergens in de kamer en de badkamer. Gelukkig hebben we een heerlijke douche, daar knappen we snel van op. En dat is nodig want er staat nog wat op het programma. Vanavond gaan we als het lukt samen eten met Christien en Diana, de vrouwen waar we op de boot naar Antarctica veel mee opgetrokken zijn. Zij zitten ook in Iguazu. En ja hoor het lukt om een afspraak te maken, om 19.30 uur komen zij vanuit hun hotel met de taxi naar een restaurant dat voor ons op loopafstand ligt.

We hebben een superleuke avond. Het eten is geweldig, we delen van alles want de porties zijn natuurlijk weer veel te groot, de wijn is heerlijk en de gesprekken van gezellig tot serieus tot hilarisch. Het is jammer maar we moeten echt terug, morgen vertrekken we om 8.10 uur naar de Braziliaanse kant van de watervallen en alle bagage moet mee. Want om 15.00 uur vertrekken we vanuit daar rechtstreeks naar het vliegveld voor onze vlucht naar Buenos Aires. Het afscheid is hartelijk, we hopen elkaar ooit nog eens te zien in Engeland, Amerika of Nederland. Hoe dan ook gaan we nog foto’s uitwisselen. Maar voor nu is het voorbij.

Terug naar het hotel, herpakken, reisverslag en slapen…… morgen om 6.30 uur gaat de wekker….