DONDERDAG 11 JANUARI, BUENOS AIRES

Kleine rij bij de paspoortcontrole, ze doen een beetje moeilijk. Volgens mij een soort van test die we overigens glansrijk doorstaan. Net als de controle van de bagage. Deze keer geen gedoe. Omdat wij een rechtstreekse vlucht hebben en de meeste andere reizigers via Rome vliegen hebben we een half uur over. Geen reisleider, geen punt, we gaan voor onze eerste Argentijnse koffie en komen zo even bij voordat we onderdeel van de groep worden. Dat is altijd even hectisch, nieuwe namen, nieuwe mensen, veel informatie en geregel.

De reisleider blijkt een leuke jonge spontane vrouw die samen met de lokale gids veel vertrouwen wekt. Ze weet wat ze wil, dirigeert ons de bus in als we er allemaal zijn en neemt op weg naar ons hotel de belangrijkste informatie door.

Het hotel heeft charme, oude allure, beetje vergane glorie maar zeker niet verkeerd. De kamers zijn nog niet klaar, dus alles opgeborgen, waardevolle spullen in de kluis en wandelen maar.

Dat wandelen gaat hier wel even anders. De criminaliteit in Buenos Aires is de laatste jaren enorm toegenomen. We worden geadviseerd alle waardevolle spullen in het hotel te laten. Niet alleen vanwege zakkenrollers maar ook vanwege grovere berovingen waar je bijvoorbeeld eerst bespuugd wordt en achtereenvolgens ‘geholpen’ door een handlanger je spullen kwijt raakt. Beetje in contrast met het bericht dat je het volledige zakgeld (€ 300 per persoon per week dus € 1800 alleen voor Patagonië) beter had kunnen meenemen omdat je hier maximaal € 100 per keer kunt pinnen en de automaten vaak niet werken of leeg zijn en je bovendien circa € 8 per keer transferkosten betaald. Oeps, zoveel geld hebben we zeker niet mee genomen. De dollars die we wel hebben kunnen we tegen een goede koers (die hier overigens dagelijks wisselt) omwisselen naar Argentijnse pesos bij de lokale gids. Op straat wisselen beginnen we maar niet aan. Voor het overige hopen we dat we zoveel mogelijk met de Visacard kunnen afrekenen. Voorlopig maken we ons er niet te druk over.

Met alleen een fles water, Ed een geldbuideltje met wat contanten op zijn buik en toch die camera (die moet gewoon mee) lopen we met de groep naar een fijn café waar we informatie krijgen over de excursies, de eerste 2 dagen en nog zo wat. We genieten van een plat broodje tonijnsalade daarmee kunnen we de stroom van woorden, de kennismaking met de groep goed aan.

Als iedereen genoeg gegeten en gedronken heeft en de meeste geldzaken geregeld zijn wandelen we verder naar het Casa Rosada (het regeringsgebouw), de Catedral Metropolitana en de Plaza de Mayo, het plein waar de madres, de ‘dwaze moeders’ van linkse verdwenen activisten nog elke donderdag hun rondje lopen. Het gaat een beetje te snel, de enorme lanen, de afwisseling van barokke gevels met soms hypermoderne accenten, de groene bomen, de warmte (33° Celsius) de bedelaars zittend op de straten met soms nog hele jonge kinderen en zelfs een baby, de verkopers van verse jus d’orange die ter plekke de sinaasappels persen, de taxi’s met hun gele daken, de vragen om ‘money change’….. En dan de Plaza de Mayo, indrukwekkend dat er nog steeds madres zijn die hier al jaren elke week komen.

Tijd om terug te gaan, even bijkomen, de kamers zijn klaar! We boffen, we hebben wel een heel luxe kamer met een halletje waar een zitkamer, een slaapkamer en een badkamer op uit komen. Ook hier wat vergane grandeur maar wel leuk en schoon genoeg. We blijven iets te lang liggen. Daardoor zijn we net te laat voor het rondje van de madres. We zien er een aantal het plein verlaten en bij een tijdelijk kraam staan diverse vrouwen nog wat bij te praten. Daar kun je madres steunen door een tshirt of andere zaken met de bekende witte hoofddoek (symbool van de madres) te kopen.

We lopen nog even door de Catedral, het ging met de met de groep net te vlug, en dan de winkelstraten door. Het is gewoon te warm, dus kiezen we voor een overdekt terras waar al 2 reisgenoten aan het bier zitten. Dat wil Ed ook, ik kies voor vers ananassap. Het is goed uit te houden ook door de koele waternevel vanuit de buizen onder het tentdoek. Als Ed zijn hapje bij het bier wat te lang laat staan komt een man vragen of hij het mag hebben. We zijn echt overrompelt, blijkbaar zijn er bedelaars die op die manier aan hun eten komen. Moeilijk….

Tijd om terug te gaan naar het hotel, vanavond kiezen we ervoor samen met de groep te gaan eten. Even geen zin om zelf iets uit te kiezen, het is voor nu al genoeg wennen met deze warmte. Op de weg naar het hotel belanden we bijna midden in een demonstratie. Heel veel spandoeken, getrommel, muziek, hordes mensen en opnieuw de madres. Het gaat er in tegenstelling tot december vorig jaar gelukkig vredig aan toe. Toen stonden de prullenbakken voor ons hotel in brand (daar gaat de demonstratie langs). Vanuit onze hotelkamer zien we het einde van de eindeloze stoet voorbij trekken en dan wordt het weer rustiger.

Onze reisleider heeft een authentiek restaurant uitgezocht met in de kelder diverse biljarttafels. Als we even beneden gaan kijken komen we er bijna niet meer weg. We worden aangesproken door een Argentijn die meer van ons wil weten en ons over zijn land wil vertellen. Met onze paar woorden Spaans kunnen we nog net uitleggen waar we vandaan komen en waar we naar toegaan. Met name de watervallen die we aan het einde van de reis gaan zien is hij super enthousiast over. Na een ferme handdruk kunnen we terug naar de groep die al aan het bestellen is. Het eten blijkt super, we kunnen kiezen wat we willen en dat kan maar 1 ding zijn: biefstuk met patat, sla en een glas rode wijn! Ed en ik delen alles, de porties zijn hier namelijk enorm en sluiten af met een lekkere kop koffie/cappuccino. Tijdens het eten komt de groep los, en komen de verhalen. Ze hebben allemaal al diverse reizen gemaakt en genoeg te vertellen. Gewoon leuk, goed eten, fijne gesprekken, kortom voldaan terug naar het hotel. Morgen gaan we een city trip doen, de slimste manier om de highlights van Buenos Aires in 1 korte dag te zien. Want om 15.00 uur vertrekken we al met de nacht bus naar Puerto Madryn.