DINSDAG 13 FEBRUARI 2018, BUENOS AIRES

De laatste dag, Marcella heeft allerlei tips gegeven om nog volop te genieten van Buenos Aires. Dus niet al te laat uit bed en op naar het ontbijt. Dat hebben meer mensen op dit tijdstip gepland, het is even dringen bij het buffet en wachten op een tafeltje. Dat lost snel genoeg op. We gaan flink lopen vandaag en een stuk met de metro. Daarvoor hebben we van Marcella een soort OV-chipkaart gekregen. Die kunnen we opladen en gebruiken. Wel even spannend, de metro hebben we hier nog niet gehad. Voor ons hotel ligt metrostation Lima, die moeten we echter niet hebben. Wij wandelen eerst naar de Plaza del Mayo, naar het metrostation Catedral. Dat heeft meerdere ingangen. Het is net als heel veel andere zaken in Buenos Aires vergane glorie. De azuurblauwe tegels, de afbladderende plafonds, je moet goed kijken om te kunnen inschatten hoe het er eerst uitzag. Omdat metrostations vaak onveilig zijn, zijn we op onze hoede. Dat is niet nodig, zodra we 1 trap af zijn komen we bij de poortjes en het oplaadstation. Bij het loket leg je je OV-chipkaart in een hoesje tegen het raam, je geeft het bedrag dat je wilt opwaarderen en de beambte regelt dat. Je ziet het ook gelijk digitaal bij het hoesje op het raam weergegeven. Dan de vraag: 2 personen, 1 OV-chipkaart? Dat werkt simpel. Je betaalt per rit, dus je tikt gewoon 2 ritten af. Bij elke rit gaat het toegangspoortje open en kan er 1 persoon door. Blijkbaar zijn alle ritten dezelfde prijs. Inmiddels zijn we er ook achter dat we lijn D nodig hebben. We moeten van Catedral naar Plaza Italia. Er staat een metro klaar, maar of dat hem is….. Dan zien we dat lijn D hier begint (of eindigt net wat je wil). Net op het moment dat de toeter gaat stappen we in voor onze nieuwe uitdaging.

In de metro is het rustig, het is nog steeds vakantie. Naarmate de haltes vorderen stappen er meer mensen in. En dan iets vreemds. Er lopen mannen door de metro die pakjes kauwgum of een soort bidprentjes bij je op schoot of op je tas leggen. Ik zeg dat ik niet hoef. Niemand verblikt of verbloosd, de meesten doen net of ze niks gemerkt hebben. Even later lopen de mannen dezelfde route terug en halen ze alles weer op. Op 1 na dan, die persoon koopt een pakje kauwgum. Dit is wel een hele bijzondere manier van verkopen…. Als ik nog een keer goed kijk zie ik dat 1 van de 2 mannen zijn linkervoet mist. Hij loopt gewoon op de stomp de metro heen en weer…… Gemengde gevoelens, het verschil tussen arm en rijk is hier groot, het vraagt moed om op deze manier toch je brood te verdienen. We hebben al diverse manieren van straatverkoop gezien. Bij auto’s die stilstaan voor de stoplichten, op kleedjes, langs de huizen, overal waar mensen misschien bereid zijn een paar pesos af te staan.

Het is even zoeken als we bij Plaza Italia in de wijk Palermo uitstappen. De hectiek die onze reisgids voorspelt blijft door de vrije dagen uit. Het duurt niet lang of we hebben de Botanische tuin gevonden. Tot onze verbazing is de entree gratis. Het omheinde en bewaakte park is een groene oase van rust. Deze wijk staat bekend om het vele groen en de rust die daarvan uitgaat. De huizenprijzen zijn hier de afgelopen jaren dan ook flink omhoog gegaan. Voordat we de tuin echt gaan bekijken pakken we eerst een kop koffie op een terras aan de overkant. Heerlijk in de schaduw maakt de eigenaar in een paar woorden Nederlands grappen met ons. Hij heeft een poosje in Den Bosch gewerkt. Echt bizar hoe we steeds opnieuw mensen ontmoeten die iets met ons kleine land hebben. Na een vriendelijk afscheid duiken we de tuin in. Een afwisseling van vijvers, beelden, planten, een vlindertuin en heel veel hele grote bomen. Die geven schaduw terwijl de wind door de bladeren ruist, het is er dus heerlijk koel. We dwalen door de verschillende continenten die zijn verdeeld over de tuinen. Helaas is de bibliotheek gesloten. Door de ramen zie ik schitterende oude prenten van planten, jammer dat we ze niet dichterbij kunnen bekijken. De bibliotheek zelf is een vreemd gebouw, een soort klein kasteeltje midden in de tuin. Ook de oranjerie is helaas niet toegankelijk. De stijl heeft wat weg van de oranjerie van paleis het Loo maar dan wel veel kleiner. Waarschijnlijk dateren ze uit dezelfde periode. Natuurlijk ben ik even zoet met het vastleggen van de flora en is het een uitdaging om de vlinders en enorme bijen te fotograferen. Rustig aan wandelen we naar de uitgang, op naar de Japanse tuin, die moet hier ook ergens in de buurt liggen.

Het is niet ver, en zoals voorspeld heel bizar om midden in Buenos Aires een Japanse tuin te zien. Hier moet wel een beetje entree betaald worden. Maar daar krijg je dan ook wat voor. Gecultiveerde bomen, informatie over Japan, diverse vijvers en waterlopen en natuurlijk heel veel enorme koikarpers. De kern van Japan is aanwezig. Als we wat beter kijken realiseren we ons dat de begroeiing erg eenzijdig is. Dat snappen we, bij deze temperaturen is het waarschijnlijk onmogelijk de verfijndheid en veelzijdigheid van de echte Japanse tuinen te evenaren. Wat wel vreemd is, is het ontbreken van een rotstuin. Die had met alle gemak kunnen worden aangelegd. Mogelijk kunnen de Argentijnen die minder waarderen. Het Japanse restaurant is zo druk dat we dit links laten liggen. In plaats daarvan gaat Ed in de rij staan bij een kiosk waar ze hotdogs en hamburgers verkopen. Beetje fout, maar we hebben er gewoon zin in! Nog een rondje langs de waterval en dan langs de torii (de bekende rode poort) naar de uitgang.

Het groene gedeelte van vandaag zit erop, het is tijd voor de jacht op souvenirs. Daarvoor lopen we naar de wijk Recoleta, de wijk waar Evita Peron stierf en de wijk van de bekende begraafplaats. In deze wijk is namelijk een grote kunstenaarsmarkt met tal van kraampjes met allerhande zelf gemaakte spullen van redelijk tot hoge kwaliteit. Onderweg doen we het ‘Monumento de los Espanoles’ aan. Een enorm monument waarin de vier verschillende regio’s in Argentinië op een wat dramatische manier zijn vormgegeven. Tijdens de wandeling vergeten we niet om ons heen te kijken. De afwisseling van hoge flats, oud en nieuw, met balkons waar vaak planten en soms zelfs bomen op staan, de details van de oude gebouwen, de kapotte straten, de Argentijnen rijk en arm, het verkeer, de taxi’s, de magistrale gebouwen die soms zo maar ineens ergens tussen staan en ga zo maar door. Vandaag krijgen we meer gevoel bij Buenos Aires en de diversiteit van de verschillende wijken.  

Al met al is het een stevige wandeling. De kunstenaarsmarkt stelt zeker niet te leur. Een grote hoeveelheid kraampjes met steeds verschillende dingen. Alleen in het allerlaatste stuk vlak bij een winkelcentrum zijn wat kraampjes met meer reguliere marktwaar te vinden. We vinden een paar leuke aanvullingen op onze souvenirvoorraad en zijn dan toe aan koffie. De begane grond van het winkelcentrum bevat heel veel restaurantjes, daar ontdekken we een Starbucks…. Tijd voor een frappuccino (nog niet gehad deze vakantie) en een milkshake voor Ed. Even de benen strekken en dan verder op rooftocht een verdieping lager. Deze verdieping bevat allerlei designwinkels, meubels kookwaar, electronica en allerhande woonaccessoires. Dat levert weer een paar aankopen op waarmee de boodschappenlijst bijna is afgehandeld.

Dus terug naar het hotel, van Marcella hebben we namelijk een aantal plaatsen gekregen waar we iets van het carnaval zouden kunnen zien en die kans willen we niet laten lopen. Tegen 18.30 uur zijn we terug. Eerst onze vlucht inchecken, een half uurtje bijkomen en dan in de benen richting carnaval en avondeten. Voor het carnaval lopen we net de andere kant op dan normaal. Dat levert ook gelijk een wat ander plaatje op. We zien meer families, maar ook meer bedelaars en opgeschoten jongeren. Het vreemde is dat we op geen enkele manier iets van carnaval zien of horen terwijl we nu toch echt in de buurt van de door Marcella aangegeven locatie komen. We duiken nog wat dieper de wijk in. Inmiddels is het wat gaan schemeren en dat maakt dat ik me minder prettig voel. Misschien is het onzin en valt het allemaal mee maar ik wil de laatste avond niet beroofd worden. Omdat we echt niets zien of horen dat op carnaval lijkt besluiten we terug te gaan. Mogelijk zijn we te vroeg, of is er deze laatste avond van het carnaval op deze plek niets te doen. Jammer……

Op de terugweg lopen we langs het restaurant met de biljarts waar we helemaal aan het begin van onze reis met de groep gegeten hebben. Omdat we niet veel beters zien en inmiddels zo’n 20 kilometer gelopen hebben houden we het voor gezien. We zoeken een rustig plekje achterin dit bijzondere restaurant. Eerst wat drinken, we vergaan van de dorst, voor Ed een enorme fles Stella Artois en voor mij een net zo grote hoeveelheid koud ananassap. Zo dat helpt. Biefstukje delen, koffie toe (te moe voor een toetje) en dan terug naar het hotel. Geen zin meer om de bagage te regelen, morgenochtend hebben we daar nog alle tijd voor.