Maandag 1 december 2014, van Santa Cruz naar Isabela

Vandaag vertrekken we naar het grootste eiland van de Galapagos, Isabela. Op de Galapagos is het een uur vroeger dan in Ecuador. De automatische tijd van mijn telefoon werkt hier echter niet, waardoor we 1 uur te vroeg worden gewekt. Gelukkig is Ed alert en draaien we ons nog een keertje om.

Het ontbijt wordt vandaag uitgeserveerd, zoete yoghurt, muesli en fruit gevolgd door toast, met roerei, een plakje ham en een plakje kaas. Het is heerlijk, voor mij genoeg, voor Ed wat karig. Om 7.30 uur vertrekken we richting pier. De bagage wordt in de laadbak van een jeep gelegd, wij lopen richting de haven. Het is maar een klein stukje.

Zoals aangekondigd wordt onze bagage op de pier gecontroleerd op zaden, beesten, koraal etc. Alles is ok, het wachten is op de taxiboot. De speedboten waar we mee naar Isabela gaan mogen namelijk niet aanmeren en dus moet je met een taxibootje naar de speedboot gebracht worden. We hebben nog wel even en installeren ons op een bankje op de pier. Uitzicht op de haven met zicht op pelikanen, zeehonden en, zo maar uit het niets, een rog. Genieten dus.

Als de taxibootjes arriveren (max. 16 passagiers per bootje) wordt de bagage op het dek gelegd en stappen wij de bootjes in. Zo blij dat we hebben over gepakt. Ik moet er niet aan denken dat we nu met onze zware koffers loopplanken op en af zouden moeten lopen, wiebelend op onze niet-zeebenen. De taxibootjes gaan prima, dan in de speedboot. Er blijkt niet genoeg plek op het achterdek. Ingeklemd tussen mijn medereizigers krijg ik het spaans benauwd, dan maar naar binnen. Daar zitten onze gidsen Julio en Milton, Peter, Gerard, Ed, Nico en Marja. Na enige grappen over 'mannenkamer' zit ik lekker op mijn plek. We weten nog niet wat ons te wachten staat.

De boot maakt vaart en het duurt niet lang of Dani waggelt naar binnen richting baños, de eerste zeezieke. Er volgen er snel meer. De speedboot knalt met ongeveer 45 km per uur op de stevige golven. Dat doet wat met je maag, maar zeker ook met je nek en rug. Ik reik onze gids Milton het ene na het andere kotszakje aan zodat hij deze kan uitdelen aan onze zieke medereizigers. Lichte paniek als de zakjes op lijken te zijn. Gelukkig komt er ergens uit een luikje nog een voorraadje te voorschijn. Uiteindelijk is zo'n beetje de helft van de groep meer of minder ziek. Ed en ik hebben om onverklaarbare redenen nergens last van. En dat terwijl ik vanochtend weer wakker werd met lichte migraine die inmiddels gelukkig weg is.

Eenmaal op de wal (na 2,5 uur!!) in Puerto Villamil knapt iedereen snel op. Zeker als we om ons heen kijken. Overal zeeleguanen en zeeleeuwen. Alle bankjes bij de haven zijn bezet, niet met mensen, maar met zeeleeuwen. Ze liggen op, over en naast elkaar. Geen idee waarom ze liever op een bankje liggen dan op de grond, misschien wat koeler. Een enkele keer wordt er flink naar elkaar gegromd, jonge zeeleeuwen liggen bij hun moeder te drinken.

We gaan eerst naar het hotel om onze bagage af te gooien. Het grootste deel van de groep neemt plaats in een 'automatisch gekoelde' bus (ofwel open vrachtauto met bankjes). Door de bagage passen we er niet allemaal in en belanden Marja, Els, Ed en ik in een gewoon dicht busje. Jammer, we krijgen wel een nieuwe kans.

Vanaf het hotel lopen we naar het restaurant waar de lunch wordt geserveerd. Tijdens ons verblijf op de Galapagos zijn de maaltijden inclusief. Aan de ene kant makkelijk, aan de andere kant is de kwaliteit daardoor vaak wel minder. Onderweg passeren we een kerkje dat vrij recent door de gemeenschap is gebouwd. Een mooie ruimte, eenvoudig maar heel sfeervol met goed gebruik van het licht en goede akoestiek.

De lunch is prima, even uitrusten en dan om 14.00 uur vertrek in de open vrachtauto. We gaan een heleboel zien deze middag. We starten met een lagune met flamingo's waar ook fregatvogels overvliegen. We hebben geluk, een mannelijke fregatvogel zet net zijn rode borst op als hij overvliegt, waarschijnlijk omdat hij een vrouwtje ziet. In het water ook nog loopvogels met rode pootjes, de naam heb ik even niet mee gekregen.

Jammer genoeg heeft onze gids Julio een nogal harde stem en vliegen de schitterende flamingo's een stukje verderop waar ze lastiger te fotograferen zijn. In tegenstelling tot dierentuinen en andere plekken op de wereld leven flamingo's hier niet in grote kolonies. Ze zijn ook aanzienlijk schichtiger dan andere dieren op de Galapagos. Er wordt dan ook aangenomen dat de flamingo's zich relatief laat op de Galapagos hebben gevestigd.

Door naar het broedcentrum voor landschildpadden. Door de import van ratten, mieren en andere exoten zijn de eieren van schildpadden niet veilig. De eieren worden daarom veilig gesteld in het broedcentrum waar de schildpadden kunnen opgroeien. Als ze 5 jaar zijn worden ze uitgezet op het eiland waar ze thuis horen. We zien hele jonge schildpadjes en enorme exemplaren. Ze zijn verdeeld in aparte hokken en bakken. Niet alleen vanwege de verschillende leeftijden maar ook om te voorkomen dat de soorten mengen.

Bij het centrum lopen ook oudere schildpadden rond met een meer afgeplat schild. Deze schildpadden werden vroeger als huisdier gehouden en zijn deels gered na de uitbarsting van één van de vele vulkanen. Bij sommige zijn de sporen van de hitte op het schild te zien. Het verhaal is dat er nog maar enkele van deze schildpadden over waren door de verzengende hitte. Op het moment dat ze veilig waren begonnen ze zich acuut te vermenigvuldigen alsof ze voelden dat hun soort veilig moest worden gesteld.

Na de bijzondere verhalen gaan we naar een hele andere bezienswaardigheid. Isabela heeft van 1946 tot 1959 als gevangenis gefungeerd. De politieke en andere gevangenen die daar gehuisvest waren, werden gedwongen een muur van stenen te bouwen. Het zware werk met de grote scherpe vulkaanstenen heeft vele slachtoffers geëist. Dat is de reden dat de enorme muur El Muro de las Lagrimas (wall of tears) wordt genoemd.

Terug naar de natuur voor de op een na laatste stop met zicht op de blauwvoetige Jan van Gent. We lopen een klein stukje door een glibberig mangrove bos en belanden dan aan het strand. Voor ons, op een eilandje in de zee een hele kolonie Jan van Genten. Op de rotsen op het strand diverse kleine bruine (jonge) en grote oranje (volwassen) krabben. We kijken onze ogen uit, de Jan van Genten scheren over het water, gaan omhoog en laten zich dan als een speer naar beneden in de zee vallen om vis te vangen. Spectaculair om te zien, we zouden hier nog wel wat tijd willen doorbrengen.

Dat kan niet, we hebben nog 1 belangrijke stop te gaan, de zee! In de baai op loopafstand van het hotel gaan we de branding in, heerlijk zwemmen, me laten wiegen op de golven in het lekkere warme water van zeker twintig graden. Ook hier natuurlijk pelikanen, fregatvogels en Jan van Genten die op een paar meter afstand van mij in het water duiken. Jammer dat de zon weg is, buiten het water is het best fris. De reden waarom Ed deze duik
voorbij laat gaan.

Aan de kant lekker bijkomen met een milkshake (en Ed natuurlijk een biertje), nog na genietend van alles wat we hier al gezien hebben. Als de vermoeidheid voelbaar wordt, net als de kou, lopen we terug naar het hotel. Daar wacht een warme douche.

En dan is het weer 19.00 uur, tijd voor het avondeten, terug naar ons hotel van vanmiddag. Het eten is ronduit slecht, koude patat, koude vis/kip met rijst en een soort van linzendrab. We laten het voor wat het is. Peter, Henk en Ed besluiten nog ergens wat eetbaars te halen. De meesten hebben zin in goede koffie. Dus op naar een tentje met espresso-apparaat.

Eenmaal daar laat de bediening zich niet gek maken, capuccino's en andere koffie worden aangedragen en als de door de heren bestelde pizza arriveert, is iedereen weer tevreden.

Voor vandaag is de accu echt leeg, dit keer geen reisverslag meer, maar direct naar bed.