Van Fukuoaka naar Nagasaki, dinsdag 19 april 2016

Het ochtendritueel zit er goed in. Hoewel, het harde bed waarvan de veren in je rug prikken stond garant voor een onrustige nacht. Het hoofd is wat wazig, het lijf traag als we om 7.30 uur opstaan, douchen, yoghurt en groene thee naar binnen werken en herpakken voor onze tweedaagse trip naar Nagasaki.

Het is nog maar net dat de treinen weer rijden. Door aardverschuivingen als gevolg van de aardbevingen was het spoor tot voor kort niet te gebruiken. Dat het nu al weer kan is eigenlijk onvoorstelbaar. W el is er wat chaos wat betreft de reserveringen. Voor de tweede helft van het traject zijn de stoelreserveringen ingetrokken. Het is dus even spannend of we van op onze stoelen kunnen blijven zitten.

Met de metro naar het station en dan de trein. Weer een andere maatschappij dus andere treinstellen met grote leren stoelen en parket in de gangetjes tussen de treinstellen. Het is wel een beetje vergane glorie. De stoelen zijn zo ingezakt dat je continu naar beneden glijdt, vermoeiende bezigheid. Een beetje kijken naar het landschap dat afwisselend plat en wat heuvelachtig is afhankelijk van de afstand tot de zee. Ruim tijd om aan het reisverslag te werken, zo blijf ik redelijk bij.

Om 12.00 uur komen we aan in Nagasaki en maken we kennis met een nieuw vervoermiddel, de tram. Vanuit heel Japan zijn tramstellen naar Nagasaki getransporteerd voor het opzetten van openbaar vervoer. Daardoor heeft Nagasaki naast bussen metro en trein een efficiënt systeem van 5 tramlijnen. De oude beestjes functioneren perfect en brengen ons snel naar het hotel. Dit keer weer een wat ruimere kamer en betere bedden!

Het is opnieuw heerlijk weer, de zon schijnt en in Nagasaki hebben ze iets wat in Japan weinig voorkomt: terrasjes aan het water. Dus lekker wandelen naar de haven voor de lunch. In het park richting de haven is een clubje oudere Japanners aan het schilderen (aquarel) in de schaduw van de bomen. Mooie plek, goed weer, lekker aan de slag, kortom lekker bezig!

Eenmaal bij de haven (het was even zoeken, wat verder dan gedacht) inderdaad restaurantjes met terrassen op de begane grond (1e etage voor Japanners) en de 1e etage (2e voor de Japanners). Vanaf de 1e (2e dus) kijken we op de boulevard en de haven. We hebben het weer geweldig getroffen, heerlijke salade met kip en gefrituurde garnalen. Mmmmmm. Als we net van onze plek lopen zien we softijs (is hier meer mix van soft- en sorbetijs) en worden we getrakteerd door onze reisgenoten. Zo langzamerhand weten we naast het gezonde Japanse eten ook het wat minder gezonde te vinden. Gezien het aantal kilometers dat we lopen is dat best te verantwoorden.

We gaan op zoek naar Dejima, het voormalige kunstmatige eiland waar de Nederlandse handelaren woonden. De Japanners wilden onder geen voorwaarde dat het christendom in Japan werd geïntroduceerd. Toen de eerste westerse handelaren, de Portugezen, dat toch probeerden werden ze in 1614 verdreven. De kans voor de Nederlanders om handel te gaan drijven met Japan. Zij installeerden zich op het door de shogun toegewezen eiland, hielden zich aan de regels en wisten hun unieke handelspositie tot 1854 te behouden. Dejima was de enige schakel tussen Japan en de rest van de wereld. Alle handel liep via Nederlanders. Natuurlijk heb ik er op school wel over gehoord maar wat het betekent, hoe het was dat zien we hier. De Japanners zijn namelijk bezig met de reconstructie van Dejima. Diverse huizen zijn herbouwd en ingericht met de oorspronkelijke meubels. Leuk detail: om tijdig te weten dat er een aardbeving aankomt hingen de Nederlanders een hoefijzer op. Daaraan werd een magneet met een gewicht bevestigd die bij de minste trilling op de grond zou vallen. Aldus gewaarschuwd konden de Nederlanders zich nog enigszins voorbereiden. Of dat gebeurde, en in hoeverre Nederlanders werden geraakt door aardbevingen hebben we niet kunnen vinden.

In de verschillende gebouwen en kamers zijn grappige tekenfilmpjes te zien over het leven van de Nederlanders (die in de filmpjes ook Nederlands spreken) waarmee we ons enigszins kunnen voorstellen hoe het was. Er wordt nog druk gewerkt aan de verdere reconstructie, waardoor een bezoek alleen maar interessanter wordt. Al met al hebben we er nu al zo’n 2 uur doorgebracht.

De volgende te bezoeken plek op onze lijst voor vandaag is China Town. Dat valt een beetje tegen. De hoofdstraat en zijstraten zien er gezellig uit en de poort er naar toe is indrukwekkend. De winkels zijn echter veel van hetzelfde, veel rood en natuurlijk Chinees. De restaurants meestal groot en onpersoonlijk en de prijzen hoger dan die voor Japans eten. We zijn er dan ook redelijk snel doorheen.

Het wordt tijd voor een nieuwe hoogtepunt, we gaan richting de kabelbaan van Nagasaki. Onderweg zien we roofvogels boven de stad cirkelen. Die hebben we eerder gezien. Maar wat het precies zijn, geen idee. Ik probeer ze te fotograferen maar ze gaan te snel, zitten elkaar ook in de weg en maken diverse duikvluchten. Helaas alleen onscherpe beelden. 

De kabelbaan brengt ons naar de top van 'Mount Inas' een berg van 333 meter met als het goed is fantastisch uitzicht. Volgens de beschrijving is het uitzicht na zonsondergang 1 van de 3 mooiste van de wereld. De andere 2 zijn Monaco en Hong Kong. We hebben het super getimed. Als we aankomen kunnen we gelijk met de kabelbaan naar boven. Daar aangekomen zien we de zon ondergaan en de lichtjes in de stad en de eilanden voor de kust oplichten. Omdat je echt midden op de berg staat kun je helemaal rondom kijken met aan de ene kant de kust met de eilanden als donkere ruggen boven het water en aan de andere kant de stad met de vele lichtjes van het avondleven.

We kijken onze ogen uit en kunnen er geen genoeg van krijgen. Het wordt echter wel kouder, de zon is weg en er steekt een frisse zeewind op. We houden het tot ongeveer half acht vol, verkleumd gaan we terug met de kabelbaan. Tijd voor wat te eten.

Even zoeken, straatje in, straatje uit tot we in een typisch Japans restaurantje belanden waar het behoorlijk druk is. Zodra we zitten komt er een Japanse dame op ons af (die blijkt speciaal te zijn opgeroepen) die goed Engels spreekt en ons helpt met de bestelling. Er is namelijk geen Engelse kaart. Beetje voorzichtig vanuit een eerdere ervaring vragen we af en toe om wat prijzen. Het blijkt allemaal alleszins redelijk. Op haar advies bestellen we een Nagasaki-salade met gefrituurde noedels, gegrilde spareribs en kip. De mannen bier en de vrouwen Nagasaki sake. Het eten is voortreffelijk, met name de salade met gefrituurde noedels is een aangename verrassing. Bijzonder is dat ook bij het vlees wat groenvoer wordt geleverd. Lekker dat hebben we de afgelopen dagen wat gemist. De sake is inderdaad ook lekkerder dan normaal, een stevig glas tot over de rand gevuld dat er na weer een drukke dag best wel inhakt. Heerlijk voldaan terug naar de tram en het hotel.