DONDERDAG 25 JANUARI 2018 VAN TORRES DEL PAINE NAAR EL CALAFATE

Een zware ochtend, ik word beroerd wakker, mijn darmen spelen op. De combinatie van vermoeidheid en te zwaar tafelen begint zijn tol te eisen. Rustig aan dus. Eerst douchen en dan de bagage inpakken.  Vandaag gaan we terug naar Argentinië, ons laatste bezoek aan El Calafate. Ontbijten doen we in een hotel wat verderop. Prima hotel en ontbijt, dat mag ook wel. We betalen maar liefst 17 euro per persoon. Aan mij is het ontbijt al helemaal niet besteed. Met loparamide, thee en yoghurt hoop ik dat het in de loop van de dag wat beter gaat. Positief punt is de Wifi, in een rap tempo upload ik het laatste reisverslag en foto’s.

Volgens het programma zouden we hier tegen 11.00 uur vertrekken. Maar aangezien die tijd te kort is om nog wat te ondernemen en we bovendien om 10.00 uur moeten uitchecken besluit de groep unaniem om een uur eerder te vertrekken. Met een grote meerderheid wordt achtereenvolgens gekozen voor een route om het park in plaats van er doorheen. Dat scheelt 1 uur en we hebben die route door het park al op de heenweg gedaan. Het blijken goede beslissingen, bij de grens hebben we namelijk nogal wat oponthoud.

Kort voor de Chileens grens maken we een korte stop voor koffie en wat voor de lunch bij het restaurantje waar we ook de heenweg stopten. Daar heb ik een fleece sjaal met pinguïn gezien, die gaat nu mee in de tas samen met een blikje cola en wat droge koekjes. De Chileense grens passeren we vlot, net als het niemandsland tussen Chili en Argentinië. Bij de Argentijnse grens stagneert het. Een stuk verderop wordt namelijk gestaakt en dat betekent dat het hier aanpoten is voor de Argentijnse douaniers. Eerst gaat de chauffeur naar binnen. Bijna 1 uur later is de eerste horde genomen en komt hij onze paspoorten ophalen. We hoeven niet zelf naar binnen. Nog eens een half uur later heeft hij alle benodigde stempels en kunnen we eindelijk door.

Echt geweldig voel ik me nog steeds niet en dat wordt niet beter als we een tweede stop maken bij een benzinestation. Het is inmiddels warm, het stinkt naar benzine, binnen is het smoezelig en stikt het van de vliegen. En dan is er nog die man met die ontzettend dikke buik die het niet kan laten zijn t-shirt steeds op te tillen om te krabben….. Gauw naar buiten met wat yoghurt en een banaan, brrrrrrr.

Het laatste deel van deze tocht verloopt vlot. De chauffeur heeft er aardig de sokken in zodat we tegen 17.00 uur in El Calafate aankomen. Eerst de bagage naar de kamer, die blijkt dit keer heerlijk rustig gelegen en de verwarming is uit!

Zo langzamerhand wil ik met de reisleider even onze documenten voor Antarctica en Igazua doornemen. Even zeker weten dat alle vouchers in orde zijn en of we overal worden opgehaald of ergens zelf een taxi moeten regelen. We ontdekken dat er een voucher voor de extra nacht in Ushuaia ontbreekt en ook de transfers van en naar de boot en het vliegtuig. Dat gaat onze reisleider gelijk regelen. Verder besluiten we morgen met haar naar het kantoor van de vliegmaatschappij te gaan. Dan kunnen we regelen dat we zelf toegang hebben tot alle vliegtickets en per mail op de hoogte worden gehouden van eventuele wijzigingen.

Nu dat afgesproken is kunnen we weg. Na een dag in de bus willen we toch echt de benen strekken. Ik wil graag terug naar de baai met vogels in de hoop dat de flamingo’s vandaag wat dichterbij staan. Het is een behoorlijke wandeling, zeker omdat het lijf nog steeds niet echt wil. Dus een tussenstop bij de panaderia waar Ed een biertje met een heerlijke empanada met kip besteld en ik een cappuccino. Hopen dat het goed valt. Bij het afrekenen een klein incidentje. Ed heeft bij de stop bij de benzinepomp een ranzig gescheurd bankbiljet van 20 pesos gekregen. Die accepteren ze niet bij de cafetaria, de serveerster eist met een boze blik een ander briefje. Tsja, laat dit nu net de 10 % fooi zijn, die gaat dan deze keer dus niet door. Eigenlijk is dit de eerste keer dat de bediening chagrijnig is. In de regel zijn de Argentijnen heel vriendelijk en behulpzaam en in voor een grap. De uitzondering bevestigt de regel denk ik maar.

We wandelen lekker door naar de baai met vogels. Alleen het laatste stuk is wat minder gezellig, het merendeel van de route loopt langs allerlei grote en kleinere winkels, terrasjes en restaurants. Omdat het vandaag heerlijk weer is (22° Celsius en minder wind) is het wat drukker op het laatste stuk. Jongeren zitten op de muurtjes en af en toe komt er een auto met flinke basgeluiden voorbij. De flamingo’s zijn helaas ver weg. Net als de vorige keer worden de vogels opgejaagd door een hond. Flamingo’s zijn sowieso gevoelig voor dit soort gedrag dus die hebben eieren voor hun geld gekozen. Jammer, echt scherp op de foto krijg ik ze op deze afstand niet.

Het is heerlijk in de zon, we genieten van het uitzicht dat met behulp van de verrekijker scherp en dichtbij komt. Eerlijk is eerlijk beter dan met mijn fotocamera. Hoewel ik geen trek heb wordt het wel tijd om wat eten te regelen. We gaan gewoon wat kopen en dat op de hotelkamer opeten. Nu de boel zo van streek is, is een restaurant geen optie. Op naar de supermarkt voor fruit, yoghurt, kaas, brood en opnieuw cola om de bacteriën te doden.

Op ons gemak terug, een beetje chillen op de hotelkamer en dan bagage ompakken voor de binnenlandse vlucht naar Ushuaia. Dat wordt nog een dingetje…. Ed zijn tas is kapot. Gelukkig hebben we ducttape bij ons.