Donderdag 20 november, van Otavalo naar Quito

We zijn vroeg op, beter geslapen maar nog wel vroeg wakker. Dat komt goed uit want dan hebben we nog even tijd voor de poncho markt. Eerst zorgen dat de koffers ingepakt zijn die moeten namelijk om 9.15 voor de kamerdeur staan. Onvoorstelbaar maar waar, ik krijg de dikke strengen wol in de tas van Ed gepakt. Die zit nu wel zo'n beetje aan zijn maximum.

Dan ontbijt. Gezellige babbel met onze medereizigers, kopje koffie en naar buiten.
We lopen nog een rondje in de buurt en komen daarbij langs een mooi aangelegd plein dat een oase van rust vormt in deze drukke omgeving. In het midden een monument voor de oorspronkelijke bewoners. Mensen zitten op bankjes er klinkt wat muziek en de zon schijnt volop. Een heerlijke plek die we toch verlaten om nog wat meer te zien voor we uit Otavalo wegrijden.

De ponchomarkt blijkt helaas nog niet in volle glorie. Waren ze gisteren aan het afbouwen, nu is nog niet alles opgebouwd. We krijgen wel een indruk van de sfeer, maar meer nog van het vele werk dat hier moet worden verzet om het dagelijks brood te verdienen. We onderhandelen flink over twee sets oorbellen, er blijkt 50% van de prijs af te kunnen. Dat hadden we niet verwacht. Bij de hangmat geven we het sneller op, we moeten weer terug en het ding is al velen malen goedkoper dan in Nederland. Voor 25 dollar kunnen wij onze oude hangmat vervangen! Terug naar het hotel.

We pakken de laatste spullen uit de hotelkamer, tijd voor de bus naar Quito. Het landschap glijdt voorbij, de met plastic afgedekte rozenkwekerijen, de bergen die dan weer begroeid en groen zijn en dan weer bedekt met folie of cement om te voorkomen dat er bij hevige regenval aardverschuivingen ontstaan. Heftig geplooide lagen, mooie sedimentaire structuren. Ecuador is duidelijk een 'soft-rock' gebied. Jammer dat ik er met mijn voormalige geologenhamer niet hier en daar een stukje vanaf kan slaan om het beter te bestuderen. Het blijft bij kijken vanuit onze langsrijdende bus.

Een typisch fenomeen zijn ook de muurschilderingen. Soms ordinaire graffiti, maar veel vaker heftig gekleurde tekeningen over meer of minder politieke onderwerpen. Je ziet ze overal in en om de stad op betonnen muren, soms tientallen meters lang.

Omdat Armando inschat dat het nog even duurt tot de lunch, wordt de benzinestop benut voor een kop koffie met een dikke koek. De koffie blijkt ongekend goed, dat hadden we niet verwacht. In de regel serveren ze in of bij een benzinestation slootwater. Voldaan terug de bus in voor het laatste stukje naar Mitad del Mundo, het plaatsje waar de evenaar overheen loopt.

Het blijkt dat er twee plekken zijn. De oorspronkelijke tussen 1736-1743 door een Franse expeditie bepaalde evenaar blijkt niet de juiste te zijn. Die ligt namelijk even verder op in het Museo Solar Inti Ñan. Daar gaan we eerst heen. Een lokale gids vertelt ons gruwelverhalen over koppensnellers, gif en visjes die op urine afkomen en dan via de urineweg je lijf ingaan. Mannelijke indianen droegen (dragen) om die reden hun penis omhoog tegen het lijf gebonden aan. Of dat nu zo fijn is? In het openluchtmuseum zijn hutten, gereedschappen en een graf te zien. 1 van de hutten is ergens in de 19e eeuw gebouwd, de oorspronkelijke bewoonster is 115 jaar geworden.

We belanden op de evenaar. Dat we daar echt zijn wordt op verschillende manieren bewezen. De meest bizarre is die van het water dat wegloopt. Op de evenaar cirkelt het water niet, op het zuidelijk halfrond draait het water met de klok mee en op het noordelijk halfrond tegen de klok in. Het wordt gedemonstreerd op en aan beide kanten van de evenaar. We snappen het, maar het blijft vreemd. Op de evenaar kun je ook een rauw ei op zijn punt neerzetten. Het kost even moeite maar het ei blijft staan. Eerlijk gezegd lukt het alleen onze gids. Zoals het echte toeristen betaamd gaan we op de evenaar op de foto en om te bewijzen dat we er waren krijgen we een stempel in ons paspoort.

Dan op naar de 'nepevenaar'. Een behoorlijk groot complex waar naast een enorm monument diverse souvenirwinkels en restaurants te vinden zijn. We worden door Armando naar een lunchlocatie geleid. De door mij bestelde forel is goed te eten, de bijbehorende gebakken banaan oud en mogelijk opgewarmd in de magnetron. De patat en kipnuggets van Ed zien er beter uit. Maakt niet uit, we zitten heerlijk en genieten van de vakantie en onze medereizigers.

Na het eten staat de bus weer klaar voor vertrek naar Quito. Daar is veel te zien, we zullen gezien de korte tijd die we beschikbaar hebben moeten kiezen. Het hotel staat bol van de religieuze symbolen, beelden en schilderijen. In de hal Jozef, Maria en het kindje Jezus. Kerst begint hier vroeg. In de straten zijn de voorbereidingen merkbaar en de meest wanstaltige plastic met of zonder knipperende lichtjes kerstartikelen te koop.

Het hotel heeft een zelfde opbouw als ons hotel in Otavalo. Veel hout, een centrale open ruimte met daaromheen de kamers.Helaas geen raam naar buiten maar wel naar de binnen ruimte. De kamer blijkt ruim, prima bedden en een grote douche. We krijgen een krap uurtje om bij te komen alvorens de stadswandeling begint.

Quito is 1 van de 2 steden in Ecuador waar behoorlijk wat criminaliteit heerst. Net als in andere grote steden zijn er veel zakkenrollers. 's Avonds, na 18.00 uur kun je beter niet alleen in het oude centrum lopen. Vandaar dat we als groep de stad gaan bezichtigen en ergens gaan eten.

Om 17.30 uur vertrekken we. Gedurende de wandeling wordt het langzaam donkerder en gaat de verlichting van de kerken, kathedralen en andere monumenten aan. Een sprookjesachtig gezicht. We starten op de Plaza de Santa Domingo en nemen een kijkje in de gelijknamige kerk. De kerk is eenvoudig, zeker vergeleken met de andere kerken in Quito.

Op het plein is veel politie op de been, er wordt door dames onopvallend geld verdiend. Vanaf het plein is de Virgin de Quito, de beschermengel van Quito bovenop de berg, goed te zien. Morgenochtend hopen we vanaf die plek een goed uitzicht over Quito te hebben.

Dan een heel ander Quito. La Ronda een door de Spanjaarden gebouwde straat met typisch Spaanse huizen waar van oorsprong veel kunstenaars woonden en ook nu nog diverse galeries zijn evenals een cultureel centrum. Op het moment dat wij langs lopen stroomt de muziek van een klassiek concert naar buiten. Het is een leuk straatje geplaveid met de typische ook elders in Quito gebruikte keien.

Op de Plaza San Francesco kijken we onze ogen uit. Rondom het plein is van alles te zien met als eerste de op de Inca-ruïnes gebouwde San Francesco kerk. In de verte de schitterend verlichte koepels van de kathedraal. Er lopen moeders met kinderen, ouderen en traditioneel geklede verkoopsters die sjaals aanbieden, 2 voor 5 dollar. Ondanks de rust is er ook hier, net als elders in de stad, duidelijk zichtbaar en aanwezig politie. Soms in auto's, soms te voet en vaak op de motor.

We belanden op de Plaza de Independencia, een parkje in de drukke stad waar een dame met megafoon ons waarschuwt voor criminelen die verdovend poeder in je gezicht blazen en je achtereenvolgens beroven van alles wat je bij je hebt. We vragen ons af hoe iemand er toe komt om dit te doen, zou haar, familie of vrienden iets dergelijks overkomen zijn? Dubbel gewaarschuwd blijven we goed bij elkaar en letten goed op onze spullen. Tegelijkertijd voelen we ons nergens onbehaaglijker dan in andere grote steden. Kan zijn dat schijn bedriegt.

Het restaurant, een aangename verrassing in een soort van binnentuin. Vanaf de 2e verdieping kijken we naar beneden. Het zit gezellig vol en ze hebben een mooie kaart. Ed en ik bestellen samen, we delen een salade en een Lomo di plancha (ofwel een gegrilde biefstuk). Het smaakt goed, we hebben het gezellig met onze medereizigers en als dan ook nog een heerlijke koffie/capuccino geserveerd wordt kan ook deze dag niet meer stuk. Moe maar voldaan lopen we terug naar het hotel.

Helaas lukt het niet het reisverslag op Internet te zetten, wifi is te beperkt, mails en whats app gaan net maar meer ook niet. Om 23.00 uur gaat het licht uit.