DONDERDAG 18 JANUARI 2018, VAN BARILOCHE NAAR EL CALAFATE

Vandaag is een reisdag met een vrije middag en avond. Gisteravond hebben we de boel al herpakt. De Ikearoltas blijkt een uitkomst. Daar kan mijn rugzak in, wat zware spullen uit mijn bagage plus de overgebleven zaken als opladers etc. Het lijkt haast wel of deze tas zwaarder is dan mijn echte bagage. Ook de rugzak van Ed is tot het maximum gevuld. We gaan het zien, eerst ontbijten.

In de ontbijtzaal is het vol, een kakafonie van geluiden. Het is niet duidelijk of het de akoestiek is (vergelijkbaar met een zwembad) of dat de mensen zo hard praten. Feit is dat bijna in elke ruimte in Argentinië waar veel mensen zijn je na een poosje horendol wordt en elkaar vaak moeilijk kunt verstaan. Omdat het vol is gaan we iets verderop net buiten de ontbijtzaal zitten, een verademing. Onze koffers zijn al beneden om het bekende gedoe met de liften in de spits te voorkomen. Hier kan per keer maar 300 kilo in de lift. In de praktijk zijn dit 3 mensen met niet al te zware koffers. En als er dan ineens 3 groepen naar beneden willen van zo’n 8 verdiepingen loopt het vast.

Wij eten rustig ons ontbijt en gaan dan lopend naar de vierde verdieping want inderdaad de boel staat vast. Nog even opfrissen handbagage mee en lopend naar beneden. We geven onze reisgenoten de tip mee om alleen koffers in de lift te zetten. Daar hadden ze nog niet aan gedacht, helpt iets, ware het niet dat de deuren dicht gaan voor je er erg in hebt. En dat levert ook weer bijzondere taferelen op.

Als uiteindelijk iedereen met bagage beneden is, is daar ook de bus. Met veel moeite alle bagage erin en dan door naar de luchthaven.

We zijn lekker op tijd, eerst maar inchecken en door alle controles. Ik laat Ed een nieuwe 2 liter fles water en cola weggooien. Later blijkt dat die gewoon mee het vliegtuig in hadden gemogen. Dan de bagage kwijt, dat is even spannend. Maar we kunnen allemaal zonder problemen en zonder bij te betalen inchecken. Mijn bagage was ruim 14 kilo, die van Ed 17 kilo, maar ook voor de zwaarste koffer van ons reisgezelschap (ruim 22 kilo) hoefde niet te worden betaald.

We hebben een krap half uur voor een kop koffie. Internet is hier prima, dus gelijk het reisverslag en de foto’s gepost. Zo blijf ik goed bij en gebruiken we de wachttijden efficiënt.

Door naar de gate en ja hoor bij de controles wordt mijn tas eruit gepikt. Ik heb geen idee waar het over gaat. Dus ga ik samen met de aardige jonge beveiliger door mijn handbagage. Als hij niks kan vinden gaat de die nog een keer door de scan, nee niet goed, verder zoeken dus. Dan blijkt dat bij mijn haakwerk (dat in verband met het gewicht nu in de handbagage zit) een schaartje zit. Niet de eerste keer dat ik zo wat kwijt raak….. Stom, maar geen ramp, het was maar een klein Ikea-schaartje. Ook andere reisgenoten zijn de klos, één raakt zijn Zwitserse zakmes kwijt en één een vest. Het vest was vergeten bij het toilet en weg toen ze vrijwel gelijk daarna terugkwam…

Rond 10.30 uur mogen we het vliegtuig in en om 11.00 uur vertrekken we. We nemen vanuit de lucht afscheid van Bariloche en het Lago Nahuel Huapi, een dat ik vanuit mijn raamplek goed kan zien. Ed zit 2 rijen achter me maar schuift als we eenmaal in de lucht zijn snel naar een vrije plek aan het raam wat verder naar achter. We hebben een rustige vlucht van een klein uur met een beetje turbulentie.

Even wachten op de bagage en dan naar onze nieuwe bus met weer een andere buschauffeur. We hebben geluk, het is een brandnieuwe bus, hij ruikt zelfs nog nieuw. Guachito Gil hangt boven de chauffeur dus dat gaat goed komen. Ons hotel ligt aan de rand van El Calafate, een fijne kamer op de begane grond. Enige nadeel is dat het circa 15 minuten lopen is naar het centrum en ruim een half uur naar het meer. Voordat we daaraan beginnen nemen we even tijd om tot rust te komen. Het was gisteren een intensieve dag en dat begint samen met de korte nacht zijn tol te eisen.

Als de accu weer een beetje opgeladen is gaan we op weg naar het meer. Dat blijkt verder dan verwacht. Eerst een stuk onverhard langs een drukke weg, dan door het centrum richting boulevard. We twijfelen of het wel klopt, het wordt steeds rustiger, geen winkels en restaurants meer…. Uiteindelijk komen we er wel, waarom het hier zo rustig is geen idee. Misschien omdat het hier behoorlijk waait? Wel zijn hier met enige regelmaat plekken met fitnessapparaten. Op de trappen van zo’n plek kijken we over het water. In de verte zijn diverse vogels te zien. Net te ver om goed te fotograferen. We zien flamingo’s, zwanen, witte ganzen en wat andere watervogels. Het wordt snel duidelijk waarom ze zo ver weg staan. Net als op andere plekken in Argentinië stikt het hier van de zwerfhonden. In de regel zien die er redelijk uit. Ze worden niet slecht behandeld en lopen of je wil of niet regelmatig met je mee. Een aantal van deze honden maakt er hier een sport van achter de vogels aan te zitten. Dat lukt alleen in het ondiepe begin. Vandaar dat de meeste vogels verder weg staan of zwemmen. De grote afstand, de felle zon en de stevige wind maken scherpe foto’s bijna onmogelijk, op een enkele foto na zijn de vogels wazig.

Terug naar het centrum, we zijn nu echt toe aan iets te eten, lunch hebben we nog niet gehad en het is al over 16.00 uur. We lopen langs een grote panaderia die er goed uitziet. Daar eten we een flink stuk taart en een heerlijke cappuccino (ik) vienoise (Ed). Omdat we geen zin hebben om vanavond weer heen en weer te lopen nemen we ons diner ook mee. Ze hebben hier van alles. We kiezen een tonijnsalade, een salade met 3 plakken rollade en 2 empanadas met ham en kaas. Dat vullen we in de supermarkt aan met een fles Cabernet Sauvignon, water en wat knabbels.

Eenmaal terug in het hotel nemen we het ervan. Rustig aan, lekker eten, een uurtje slapen en nog een kop koffie bij de bar. Daar ontmoeten we een aantal van onze reisgenoten die terugkomen van het diner in het centrum. Nog even gezellig bijpraten en dan is de dag al weer voorbij. Nog een laatste wijntje op de kamer, morgen weer vroeg op. Om 8.00 uur vertrekken we naar El Chalten.