Vrijdag 16 augustus, Beijing

Vandaag is het echt de op één na laatste dag van onze reis. Een nieuw hoogtepunt, we gaan naar de Chinese muur. Het weer zit vandaag wat tegen, het is bewolkt en er is kans op regen. Dat betekent dat we waarschijnlijk niet ver kunnen kijken. Eerst maar lekker ontbijten in het hotel (dat is in dit hotel super) en snel het reisverslag op Internet zetten. Op onze hotelkamer op de 7e verdieping hebben we namelijk geen wifi, op de begane grond wel.

Om 8.00 in de bus, we maken een kleine omweg langs het Olympisch stadion, het vogelnest. Één van ons heeft dit gisteren bezocht, net als het Olympisch zwembad. Natuurlijk hadden wij dat ook graag willen doen, een stukje modern China inlassen. Dan lopen we echter andere (oude) hoogtepunten mis. Alles past niet in het aantal dagen dat we hebben. 

We rijden een rondje om het Olympisch plein en krijgen daardoor een goede indruk van het stadion, de vlam en het zwembad. Eerlijk gezegd valt de schoonheid me wat tegen. Het kan door het weer komen maar mijn beeld van het vogelnest was een glimmende (stalen) constructie. Het blijkt allemaal beton. Ingenieus natuurlijk maar duidelijk anders dan de glossy plaatjes die ik in mijn hoofd heb. 

We gaan eerst naar Badaling, het deel van de Chinese muur dat in ons programma is opgenomen. Het is er een gekkenhuis. Nadat we door de entree zijn, en de talloze souvenirwinkels zijn gepasseerd (met overal om ons heen druk pratende, schreeuwende en etende Chinezen) kunnen we kiezen, rechts of links de muur op. Rechts wordt afgeraden, daar is het echt filelopen omdat Mao hier ooit gelopen heeft. Links is nog steeds druk maar iets beter te doen. We kiezen links en krijgen 1 uur de tijd. Dus een half uur heen en een half uur terug. Doordat het bewolkt en heiig is zien we de muur niet al te ver over de bergkammen gaan, hij verdwijnt in de mist. Desondanks blijft het imponerend. Sommige stukken zijn echt dodelijk met deze temperatuur, luchtvochtigheid en smog (die is er altijd). Het loopt soms zo steil omhoog dat je je voeten scheef moet zetten. En als de steile helling overgaat in treden is dat een bonte verzameling van hele kleine en hele grote treden. Voor mij onmogelijk om door te lopen. Eerst de ene voet omhoog, de andere erbij en dan de volgende tree. Het duurt niet lang of je kunt ons uitwringen net als de mensen om ons heen. Het is puffen, zweten en stilstaan geblazen. Maar we lopen wel op de Chinese muur, een fenomeen, een historisch hoogtepunt, een waanzinnig bouwwerk. Het dringt niet allemaal door. Of dat nu door de fysieke inspanning, het einde van de reis of de gekkigheid om ons heen komt weten we niet. Foto's maken dan maar, kunnen we er thuis op nakauwen.

Eenmaal terug ontbreekt er iemand. Het blijkt dat hij het kabelbaantje naar beneden heeft genomen en daardoor bij een andere uitgang staat. Via sms wordt hij teruggeleid en komt totaal doorweekt een half uur later aan. Beetje dom....., maar hij is er.

Op naar het volgende deel van de Chinese muur, Juyongguan. Hier is het heel rustig, Mao is hier niet geweest. We krijgen anderhalf uur voor een rondje. Niet iedereen gaat mee, we moeten hier nogal wat klimmen. Eerst een heel stuk naar beneden, brug over de snelweg en rivier en dan omhoog. Het is echt hel. Warm, steil en de trappen houden niet op. We gaan stug door. Er zijn bijna geen Chinezen, dat maakt het een bijzondere ervaring. De muur is hier ook veel smaller, eigenlijk vind ik dat veel leuker. Op de top (hijg, hijg) een stalletje, even tijd voor een drankje, de souveniers laten we links liggen. Wij waren de laatsten, ik merk dat Hans blij is ons te zien, blijkbaar twijfelde hij of ik het zou halen. Ik niet, ik weet dat ik een soort van vrachtwagen ben als we gaan stijgen, dan ga ik in de allerlaagste versnelling en duurt het even. Vooruit en naar beneden geen probleem, maar stijgen is nu niet bepaald mijn sterke punt. 

Het gaat rap naar beneden, met grote treden waar je je bijna van af moet laten vallen als je van die korte pootjes hebt zoals ik. Nog een paar mooie plaatjes van het uitzicht en dan aan het einde weer een stukje omhoog (42 treden helaas) en dan zijn we bij de uitgang. 

Er wordt door de rest al strak onderhandeld over t-shirts en andere zaken. Ed heeft er nu ook één verdiend vindt hij, dus passen en meten en kopen! Door naar de lunch (niet vegetarisch, dat hebben we nu wel gezien). Als we (als laatste) binnen komen blijken de twee tafels bezet. Geen probleem wij gaan aan een vierpersoons tafel zitten waar de chauffeur en Chinese reisleidster aanschuiven. Reuze gezellig, kunnen we ook even afkijken hoe we een en ander moeten eten. Lekker kip met nootjes, rundvlees, peultjes en een voorgerecht. Chinees eten gaat ons echt veel beter af dan Indiaas of Nepalees.

We zijn nog niet opgedroogd, nog maar net klaar en moeten al weer in de benen. Het zomerpaleis is de volgende stop. Op een enorm terrein rond een groot meer heeft een keizer (welke weet ik dus weer even niet) een zomerpaleis voor de zestigste verjaardag van zijn moeder laten bouwen. In de winter verbleven ze in de Verboden Stad, in de zomer in het zomerpaleis. We gaan met een drakenboot (net de Efteling hier, ook gezien het aantal Chinezen) naar de overkant van het meer en lopen dan onder een galerij terug. Het is weer onvoorstelbaar druk, wat heiig en ons hoofd zit vol. We zoeken dan ook bewust de rustige plekjes op. We missen daardoor misschien de hotspots maar het gaat even niet meer. Ook zo warm, we stinken een uur in de wind. Beetje kuieren langs het water, over binnenplaatsjes van kleine Chinese gebouwtjes, wat drinken, een ijsje. Zo komen we de tijd hier wel door. 

Net op tijd (we zijn weer de laatsten) zijn we terug voor de rit naar onze laatste stop de vlooienmarkt en parelmarkt. Die blijkt overdekt te zijn. Op de 1e etage elektronica (gekopieerde merken) en sjaals, op de 2e etage tassen, schoenen en zonnebrillen, op de 3e parels net als op de 4e en de 5e. De beste parels vind je op de hogere verdiepingen, die zijn ook de duurste. Het is een enorme overvloed. Nauwelijks klanten en ongelooflijk veel verschillende kraampjes en winkeltjes die barsten van de koopwaar. Duizende strengen parels van goedkoop tot superduur in allerlei kleuren. Voor mij veel te veel, ik word hier gek. De verkoopsters (vooral vrouwen) zijn ook behoorlijk opdringerig en als ze me aanraken word ik nijdig. Ik snap wel dat zij willen verkopen maar zij snappen niet dat dit bij mij zo niet werkt. We haken snel af, en besluiten alleen nog even op de elektronica afdeling te kijken naar gekke snufjes. Daar ontmoeten we Hans die hier net wat inkopen heeft gedaan. De boxjes en koptelefoon die Ed in gedachten had vallen snel af als blijkt dat de eerste exemplaren het niet of niet goed doen. Wel nemen we de gok met een algemene accu, maar dan zijn we ook klaar. Gauw naar de Starbuck's voor een lekkere caramel frappucino, een ijsthee voor Ed en een vette chocolade muffin voor Hans. Als er verder niemand meer komt opdagen gaan we met de bus naar het hotel. 

Op nog geen 100 meter van het hotel zit een restaurantje waar je volgens onze Chinese reisleidster goed kan eten. Even kijken of daar iemand zit en zo niet houden we het gewoon op drie man ook gezellig. Het restaurant blijkt een nieuwe ervaring, formica tafeltjes, tl-lampen en Chinezen die geen woord Engels spreken. De menukaart met plaatjes helpt iets, net als het Chinese woordenboekje, maar niet genoeg. Zelfs het bestellen van water en bier lukt niet. Er komen hulptroepen uit de keuken, de jonge kok blijkt net genoeg Engels te spreken ('you want pig?') om een bestelling te kunnen doen. Het eten is zoals de reisleidster had gezegd uitstekend en kost bijna niets. Als we bijna klaar zijn komt de volgende ploeg, het toneelstukje herhaalt zich. Niet begrijpen, de kok weer uit de keuken, bestellen zonder precies te weten wat en uiteindelijk goed eten. 

Wij haken af, moe, moe, moe en heel vies na een hele dag bij een temperatuur van tegen de 36 graden gebuffeld te hebben op de Chinese muur bij een luchtvochtigheid van 94%. Nog twee nachtjes dan slapen we weer in ons eigen bed. Gek idee, deze achtbaan gaat straks echt ineens stoppen.