Donderdag 15 augustus, Beijing

15 augustus 2013 - Beijing, China

Nachttreinen zijn gewoon niet mijn ding. In je kleren slapen samen met wildvreemden op een hard en smal bed. Ook al is deze trein en het gezelschap stukken beter als de trein van Lhasa naar Xi-an, ik word toch gebroken wakker. Om de zoveel tijd wakker van pijn in de schouder of bekken, omdraaien maar weer. Maar we hebben het overleefd en zijn bijna in Beijing. We ontbijten met cakejes en druiven, kletsen nog wat met onze Chinese reisgenoten en zien dan dat diverse treinreizigers aanstalten maken om uit te stappen. Maar we komen toch pas over een uur aan? Een deel van de groep ligt nog lekker te slapen. Help, we zijn er echt bijna. Gelukkig is het het eindstation en krijgen ook de langslapers hun bagage op tijd op het perron. Misverstandje in de communicatie, blijkbaar wijzigt de spoorregeling hier ook regelmatig.

Een kordate vrouwelijke reisleider wacht ons op. Als iedereen op het perron staat richting de bus. Ja hoor weer die verdomde trappen op. Een nieuwe vervelende mededeling, het hotel blijkt gewijzigd. We zitten niet in het centrum maar op 20 minuten lokale busafstand. Maakt mij niet zoveel uit, als het maar een lekker hotel is. En dat is het. De kamers komen later op de ochtend, daar willen we niet op wachten. De meesten gaan voor een goed ontbijt, ik blijf lekker in de lobby met een goede cappuccino en mijn reisverslag. Wifi gaat als een speer hier beneden. 

Onze nieuwe locale reisleider kent Beijing als haar broekzak, ze heeft er 20 jaar gewoond. Ze heeft al een (vol) programma voor vandaag dat wij nog een beetje aanvullen. Geen kamers, bagage opslaan bij de receptie, die zien we vanavond wel weer. 

Om 9.30 uur vertrekken we met lokale bussen en metro richting het centrum. Er staan diverse bezienswaardigheden op het programma waar ik helaas de naam even niet van kan traceren (omdat mijn China boek....... ik wil het er niet meer over hebben). 
De metro is natuurlijk een belevenis. Op de plek waar we instappen zijn er dubbele deuren. Het perron zelf is ook afgesloten met glazen deuren om te voorkomen dat mensen in het gedrang tussen de metrodeuren raken. Schijnt ook in andere wereldsteden (Londen, Parijs) zo te zijn, wij hebben het niet eerder gezien. 

Eerst naar het Tian Tan park. Daar kijken we onze ogen uit, Chinezen werken op allerlei manieren aan hun conditie. Er wordt een soort van voetbadminton gespeeld, gefitnesst op diverse apparaten (die er uit zien als klimtoestellen van een speeltuin) gerekt en veel plezier gemaakt. Jonge mensen zien we weinig, het zijn vooral mannen en vrouwen van gemiddelde of oudere leeftijd. Soort van krasse knarren.

Vanuit het park lopen we naar de Temple of Heaven (de Tempel van de Hemel). Opnieuw een enorm complex waar we moeten kiezen tussen wat we wel en niet willen zien. De Tempel zelf is van hout en staat op een groot plein. We krijgen nauwelijks de kans om naar binnen te kijken, Chinezen verdringen zich overal met camera's voor de plekken waar wat te zien is. Maar zo langzamerhand kan ik dat ook goed en dring ik mezelf gewoon naar voren. We lopen nog een flink stuk over een soort van boulevard richting de Echo Wall (de echo muur). Onderweg zien we genoeg, schitterende oude bomen en natuurlijk heel veel Chinezen. Eenmaal binnen in de ruimte van de Echo Wall is er een wachtrij die onze deadline overstijgt. Helaas, waarschijnlijk werkt het systeem van de echo nu toch niet, daar zijn veel te veel mensen voor. Tijd om terug te keren richting de plek waar we afgesproken hebben. Daar liggen een aantal schitterend bewerkte stenen, de bergstenen, niet te missen. 

En door gaat de reis, met de bus naar de Lama tempel. Het verhaal gaat dat dit een deel van een voormalig zomerpaleis was. Nadat de bewoner keizer werd mocht niemand er wonen. De keizer besloot een deel ter beschikking te stellen aan de Lama's die het complex voor hem onderhielden. Het overige deel werd zomerpaleis. Dit is helaas door brand verloren gegaan en daarmee resteert alleen de boeddhistische tempel. In de tempel een belangrijke bezienswaardigheid, een enorme boeddha die uit 1 stuk hout (1 boom) is gesneden, de grootste in de wereld volgens het Guiness book of records. 

In de tempel zijn ook diverse textielwerkstukken te zien. Sommige al meer dan 300 jaar oud, anderen reproducties van de oorspronkelijke stukken. Bijzondere techniek met reliëf door meerdere lagen van kleinere strak gespannen stof elementen. 

Vanaf de Lama tempel lopen we door de Hutongs, de oude woonwijken van Beijing. Diverse doorkijkjes van hele kleine appartementen zonder sanitair. Dat is de reden dat hier om de zoveel meter openbare toiletten zijn. In de appartementen is daar geen ruimte voor. Langs de tempel van Confucius door naar de lunch. Die wordt onder protest vegetarisch. Hans probeert ons te bekeren, maar dat leidt nu toch echt tot gemopper. Eerlijk is eerlijk, het eten is heel lekker, ik mis het vlees niet, het is alleen wat weinig. Zeker voor wat het kost. Niet zeuren, vanavond beter. In de benen en naar de volgende activiteit, een theesessie. 

Natuurlijk is het een verkooppraatje maar daarom niet minder leuk. Er wordt met water en verschillende soorten thee gegoocheld. We leren hoe je thee moet zetten, krijgen verschillende soorten thee te drinken en zien hoe een jasmijnbloem zich ontvouwt in een glas met heet water. En ja hoor, we gaan voor schut, kopen toch zo'n leuk blikje met vruchtenthee en krijgen daarbij gratis en helemaal voor niks een houten poppetje dat om zich heen piest als je er heet water over heen laat lopen. Geinig, weet nog niet wie we dit in de maag gaan splitsen.

We hebben na de slechte nacht en al het lopen wel een dipje, het is lastig de oogjes open te houden, op naar de trommeltoren. Of het nog niet genoeg is geweest mogen we 69 hele hoge treden op. Boven aangekomen is er weinig uitzicht. Alles is hier vaag door de smog. We zijn op tijd voor de trommelshow. Vier jonge jongens gaan te keer op de enorme trommels in de toren. Vroeger het signaal dat de dag begint, het tijd is om aan het werk te gaan, nu kijkt iedereen op zijn telefoon (of ouderwets op een horloge). 

We hebben nog één activiteit op het programma staan, de snack markt. Hier verkopen ze alles wat eetbaar is op een stokje. Van fruit tot vlees, hele duiven, sprinkhanen en vogelspinnen, duizendpoten en dim sum. We griezelen wat af. Sommige stokjes zien en ruiken heerlijk, gefrituurde inktvis bijvoorbeeld. We durven het niet aan, willen ook de laatste dagen van onze vakantie liever niet ziek worden.

Waar ik wel heel veel zin in heb is een ijsje, dat vinden we in de supermarkt achter de kraampjes, gewoon een cornetto van Ola, mmmmmmmmm. Het eerste ijsje van deze vakantie (en voor de goede lezer, het tweede voor Ed).

Tijd voor de bus, we moeten zelfs hollen. Vanavond staat een acrobatiekshow op het programma en als we daarvoor willen eten moeten we opschieten. Grappig gezicht, zo'n rij van buitenlandse toeristen hollend achter een Chinese dame voor de bus.

Maar het is niet voor niets. Half zeven zitten we in het restaurant. Daar krijgen we heerlijk Chinees eten. Bekende ronde tafels, kip met nootjes, zoetzuur varkensvlees, rundvlees en nog veel meer. Het smaakt echt fantastisch, veel beter dan de Chinees thuis. Alle schalen gaan schoon op. Het is hier ook beredruk, aan één tafel zit een familie waarvan de mannen steen schaar water spelen, beetje veel bier op, dikke pret
Tijd voor de show. Het theater ligt naast het restaurant dus dat gaat vlotjes.

Behoorlijke zaal, lekkere stoelen en niet vol. We verwachten er eigenlijk niet zo veel van, we zien wel. Een uur lang zitten we op het puntje van onze stoel. Superlenige dames, met zijn allen op 1 fiets, hele sterke heren, een iets mindere act met diabolo's en als spetterend sluitstuk een ronde kooi. Daarin eerst 1, dan 2, dan 3, dan 4 en dan 5 (!) motoren die als gekken in het rond rijden. Als dan ook nog de lichten uitgaan en we alleen de lichten van de motoren zien zijn de oohs en aahs niet van de lucht. Zelfs de luidruchtige, snel verveelde Chinezen zijn onder de indruk. Nog een stevig applaus, artiesten in de zaal met CD's, wij snel naar buiten naar de bus. 

Naast het hotel nog één poging gedaan om te pinnen (mislukt). Het geld gaat er hier in Beijing wel sneller doorheen.....

Het hotel wacht, we zijn super vies (stinken na de trein en een dag lopen, het is bloedheet en heel vochtig in Beijing) en hopen op een lekkere douche. Dat valt niet tegen. Eenmaal in het hotel, bagage gepakt, naar onze superkamer met geweldige douche, nog nooit zo'n harde warme douche gehad, al het vuil spuit van ons af. Bedden voelen goed, alles ok voor een goede nacht. 

Foto’s